Θέλεις να μάθεις πώς είναι να ζεις τον Παράδεισο από τώρα;
Θέλεις να μάθεις πώς η αγάπη παρακάμπτει κάθε λογική εγκόσμια;
Θα ήθελες να ψηλαφίσεις την χαρά την απίθανη, την ανεκλάλητη, την αληθινή;
Θες να μάθεις αν οι άγιοί μας είναι παρόντες στη ζωή μας;
Ε, δεν χρειάζεται να ψάξεις μακρυά.
Δες την Δαυιδούλα και την οικογένειά της.
Η φύση μπορεί να μας εμπνεύσει! Να μας διδάξει! Να μας γεμίσει ελπίδα, χαρά, φως.
Μπορεί να μας ηρεμήσει, να ανανεώσει την ψυχή αλλά και το σώμα μας.
Πόσο πολύ μιλούσαν για τη φύση οι άγιοί μας! Όλοι τους!
Όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις σου, φίλε/η, και οι υποχρεώσεις σου, να περπατάς στη φύση.
Περπάτα κι εύχου.
Καλημέρα :)
Θυμήθηκα σήμερα έντονα τη γιαγιά μου. Η μνήμη μου την ψηλάφησε στην εσωτερική πλευρά ενός ντουλαπιού κουζίνας όπου είχα κολλήσει ένα post-it όπου μου είχε γράψει με τα χεράκια της τη συνταγή από τα κεφτεδάκια: την αυθεντική της μυστική συνταγή.
Την θυμήθηκα και μερικές στιγμές πριν όταν φόρεσα τις πιτζάμες που μου είχε αγοράσει. (Ναι, ακόμα τις έχω). Πάντα τέτοιου είδους δώρα μου έκανε: χρήσιμα. Πιτζάμες, παντόφλες, φανέλες, κάλτσες.
Όμως, τώρα έχουν μείνει ελάχιστα πράγματα για να την θυμάμαι...
Η γιαγιά μου ήταν (είναι!) μια αγία ψυχή. Πάντα μου μίλαγε (κυρίως με το παράδειγμα και τη ζωή της) για το ότι η άλλη ζωή είναι η αληθινή κι ότι πρέπει από τώρα να φροντίζουμε τη...βαλίτσα που θα πάρουμε στο μεγάλο μας ταξίδι!
Η βαλίτσα οπωσδήποτε πρέπει να έχει μετάνοια. Αγάπη. Μετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας μας. Και πολλές καλές πράξεις (όχι με την ηθικιστική χροιά, αλλά με την βιωματική, μυστική, αγνή τους μορφή).
Κι εσύ, Σεβάχ, τι κάνεις; Ετοίμασες τη βαλίτσα σου; Αυτή της μόνιμης κατοικίας σου;
Θεέ μου, εσύ που δίνεις τώρα τόση αιώνια χαρά στη γιαγιά μου, δείχνε μου τον δρόμο για την ένωση μαζί Σου. Μη με αποστρέφεσαι, Θεέ μου, Πατέρα μου, λόγω των αμαρτιών μου. Τώρα τη Σαρακοστή, δείχνε μου και δίνε μου ευκαιρίες μετανοίας...
Ελπίς του κόσμου κραταιά, σκέπη και προστασία, Παναγία Παρθένε, μη παρίδης Αγαθή την δέησιν οικετών, των εκ πόθου σε μακαριζόντων αεί.
Της αγνείας υπάρχων η πηγή, τη νηστεία συντήρησον ημάς, Ελεήμων.βλέψον εις ημάς τους σοι προσπίπτοντας. Πρόσχες τη επάρσει των χειρών ημών, ο τείνας τας παλάμας σου, εν ξύλω σταυρούμενος, υπέρ πάντων γηγενών, ο των Ασωμάτων μόνος Κύριος.
Νηστεύσωμεν πάσαν ηδονήν, πιαίνοντες τας αισθήσεις νηστεία, και κατανύξεως πόμα θερμώς, πιώμεθα ψάλλοντες. Ευλογείτε τα έργα Κυρίου τον Κύριον.
Τω Σταυρώ σου, Κύριε, καμέ ενδυναμώσας, των Νηστειών μοι δώρησαι Αγαθέ, ευσθενώς αποπληρώσαι την περίοδον.
Νύψον, γρηγόρησον, στέναξον, δάκρυσον, δια νηστείας, όλον της αμαρτίας, τον φόρτον ψυχή απόρριψον. Τη θερμή μετανοία απόφυγε το πυρ και δια πένθους των παθών, τον πενθήρη χιτώνα διάρρηξον, την στολήν την θεία λαμβάνουσα.
Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, ευάρεστον τω Κυρίω. Αληθής νηστεία, η των κακών αλλοτρίωσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους και επιορκίας. Η τούτων ένδεια, νηστεία εστίν, αληθής και ευπρόσδεκτος.
Βλέπω συνεχώς γύρω μου
άγχος, πόνο, απόγνωση.
Γκρίζα συναισθήματα, παράξενα.
Κόσμοι αταίριαστοι.
Τη μια στιγμή
πιάνω τον εαυτό μου
να σκέφτεται σκίτσα ελπίδας,
χαρούμενες φιγούρες,
ευτυχισμένες στιγμές.
Μα την αμέσως επόμενη,
κουνώ το κεφάλι μου.
Φθαρτότητα, κακία.
Εγωισμός.
Κι όμως.
Κάθε πρωί το φως
έρχεται στο παράθυρό μου.
Σα να μου ψιθυρίζει:
Η χαρά είναι παντού.
Είναι και για σένα.
Συλλέγω πια στιγμές.
Μικρές στιγμές χαράς.
Έτσι, σιωπηλά κι αθέατα
γεμίζω τον μέσα μου κόσμο.
(ποίημα από το 2019, αδημοσίευτο)
Χθεσινή φωτογραφία από την γέφυρα του Newton στο Cambridge, UK.
Ευχαριστούμε πολύ τον πολύ καλό φίλο Δ. και αναγνώστη του blog μας για το ρεπορτάζ 😇
Τι κρύο αυτές τις μέρες! Μ'αρέσει πολύ το κρύο. Κάποιες φορές βέβαια, όταν έχει και υγρασία πολλή, γίνεται ανυπόφορο.
Σκεφτόμουν χθες βράδυ πως κάθε στιγμή, με κάθε μας ανάσα ζούμε. Και ζούμε σημαίνει αγωνιζόμαστε. Για μας τους χριστιανούς, η ζωή έχει νόημα όταν συνοδεύεται και από πνευματικό αγώνα. Διότι στοχεύουμε στην άλλη ζωή, την αιώνια. Χαιρόμαστε από τώρα, βιώνουμε από τώρα την ζεστασιά της αγάπης και της παρουσίας Του από τώρα.
Θυμάμαι σε όσα πνευματικά βιβλία έχω διαβάσει που απλοί, καθημερινοί χριστιανοί ρωτούσαν τους αγίους μας 'πώς μπορώ, μέσα στην καθημερινότητά μου, να ζητώ την αγάπη Του'. Ένα ερώτημα εφαρμοστέο και σε μας όλους που καθημερινά παρατηρούμε τον ελεύθερο χρόνο μας να μειώνεται συνεχώς.
Οι άγιοι, λοιπόν, απαντούσαν: 'Να λες την ευχή! Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ μας. Ο πιο άμεσος και σύντομος και καρδιακός τρόπος να Τον ζητήσεις!'.
Αυτό θέλω να σ'αφήσω, καλέ/ή μου φίλε/η: Να λες την ευχή. Όσο μπορείς. Όποτε μπορείς. Όπου κι αν είσαι. Να σε συντροφεύει η ζεστασιά Του. Από τώρα κι από εδώ. Για πάντα.
Πολλές ζεστές καλημέρες, με αγάπη.
