Σκέψεις από μια φωτογραφία...

Πόσο χαίρεται κανείς βλέποντας αυτή την φωτογραφία... Στο Άγιον Όρος μέσα, μακρυά από ο,τιδήποτε άλλο,μέσα στο υπέροχο δάσος στο περιβόλι Της, κοντά στον γέροντα.Και τι δεν θα δίναμε για να μπορούσαμε έστω λίγα λεπτά να καθίσουμε δίπλα στον "παππούλη" που η γεμάτη αγάπη καρδιά του με τη δύναμη του Χριστού βοήθησε αμέτρητες ψυχές...
Σε αυτό τον κορμό δέντρου να καθόμασταν. Να τον παρακαλούσαμε να εύχεται για μας, για τους γύρω μας, για όλους... Να μας σκεπάζει με την ομπρέλα της προσευχής του και μεις να μη φοβάμαστε τίποτα.
Αν μπορούσαμε να τον ακούγαμε να μας μιλά... Τι άραγε θα μας συμβούλευε; Τα λόγια του σίγουρα θα άγγιζαν και τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας. Θα ήταν βάλσαμο για μας. Ό,τι μας έλεγε θα το θυμόμασταν για πάντα.

Οι άγιοι είναι απλοί. Σου μιλάνε απλά. Σου μιλάνε λίγο . Ή και καθόλου. Πολλές φορές αρκεί και ένα βλέμμα τους. Τα μάτια αυτά που έχυσαν ποτάμια δάκρυα για χάρη του πλησίον είναι γεμάτα Θεία Χάρη. Γεμάτα αγάπη... Για σένα,για μένα,για όλους.