Η προσευχή για τους άλλους

Όσο εύχεται κανείς για τον πλησίον του, μια καλή δύναμη βγαίνει απ'αυτόν και πηγαίνει στον αδερφό του και τον θεραπεύει και τον δυναμώνει και τον ζωογονεί. Μυστήριο το πώς φεύγει από μας η δύναμη αυτή. Όμως, πράγματι, αυτός που έχει μέσα του το καλό στέλνει τη δύναμη αυτή στους άλλους μυστικά και απαλά. Στέλνει στον πλησίον του φως που δημιουργεί έναν κύκλο προστασίας γύρω του και τον προφυλάσσει απ'το κακό. Όταν έχουμε για τον άλλο αγαθή διάθεση και προσευχόμαστε, θεραπεύουμε τον αδελφό και τον βοηθάμε να πάει προς τον Θεό.

γέροντας Πορφύριος

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ακόμα πως η προσευχή που κάνουμε για τους άλλους έχει μεγαλύτερη δύναμη και αξία στα μάτια του Θεού απ'την προσευχή που κάνουμε για τον εαυτό μας, διότι μια τέτοια προσευχή είναι ανιδιοτελής.

Η ζωή του Χριστού και η ζωή μας

Ο Κύριος δεν αρκείται στο να μας μιλάει θεωρητικά. Μας δείχνει οδοδείκτες πορείας. Μας λέει πώς θα ζήσουμε. Συγκεκριμένα πράγματα. Για να καθρεφτιστούμε.
Είναι η ζωή του Θεού μεταφρασμένη, καθρεφτισμένη στην δική μας, καθημερινή ζωή. Ποιο είναι αυτό; Οι εντολές του!
Οι εντολές του Θεού είναι η ζωή του Θεού προσαρμοσμένη στα ανθρώπινα δεδομένα. Όταν μάθεις ν'αγαπάς, γίνεσαι και συ θεϊκός. Η ζωή του Θεού γίνεται ζωή σου. Όταν μάθεις να συγχωράς, γίνεσαι και συ θεϊκός. Όπως Αυτός!
"Αυτού ακούετε".Ακούς τον Χριστό; Τον υπακούς; Τον ρωτάς "τι να κάνω Θεέ μου";
Ρώτα τον τι θες. Γονάτισε και πες του ό,τι θες.

(απoσπάσματα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου [(από Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasmata.com)]

Παναγία η Κουκουζέλισσα

Η Παναγία η Κουκουζέλισσα είναι θαυματουργή εικόνα που βρίσκεται στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας, στο Άγιον Όρος. Μπροστά σε αυτήν την εικόνα τελούνταν από πολύ παλιά στη Λαύρα η αγρυπνία του Σαββάτου του Ακαθίστου Ύμνου. Μετά το τέλος, λοιπόν, αυτής της αγρυπνίας και απέναντι απ'αυτήν την εικόνα συνέβη μια φορά να έχει αποκοιμηθεί ελαφρά στο στασίδι του ο κουρασμένος πρωτοψάλτης της μονής και τέως αρχιμουσικός του παλατιού άγιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης, όταν είδε μπροστά του την Παναγία να του ανταποδίδει το "Χαίρε" και να του λέει: "Χαίρε Ιωάννη! Ψάλλε μου και εγώ δεν θα σε εγκαταλείψω", ενώ συγχρόνως έβαζε στο χέρι του και ένα χρυσό νόμισμα που ξυπνώντας βρέθηκε πράγματι να το κρατάει ο άγιος.

Όταν αργότερα από την πολύωρη αγρυπνία και ορθοστασία, στις οποίες επιδόθηκε με ζήλο, προσβλήθηκαν τα πόδια του, η Θεοτόκος πάλι του εμφανίστηκε σε όνειρο και τον θεράπευσε. Η θαυματουργή αυτή εικόνα σήμερα βρίσκεται τοποθετημένη σε ξύλινο θρονίο μέσα στο ομώνυμο παρεκκλήσι της μονής.

Επίσκεψη του Κυρίου στο κελλί του γέρ.Παϊσίου

Όταν ο γέροντας Παϊσιος βρισκόταν ακόμη στο κελλί του Τιμίου Προδρόμου, μια βραδιά, καθώς έλεγε την ευχή, είδε ξαφνικά να αφαιρείται η οροφή του κελλιού του και επάνω, ολοκάθαρα, έβλεπε τον Κύριο. Το πρόσωπό Του είχε τόση λαμπρότητα που δυσκολευόταν να το κοιτάξει και απορούσε, πώς βρέθηκαν κάποτε μερικοί που μπόρεσαν να φτύσουν αυτό το πρόσωπο!
Μετά τη θεωρία αυτή ο γέροντας έδωσε οδηγίες στις αδερφές, που αγιογραφούσαν στο Ι.Ησυχαστήριο του Αγ.Ιωάννου του Θεολόγου, ώστε να αγιογραφήσουν πιστά τον Κύριο, όσο ήταν δυνατόν κατ'άνθρωπον. Κι εκείνος τις καθοδηγούσε μάλιστα κατά την αγιογράφηση της εικόνας Του.
Ο γέροντας μάλιστα έλεγε ότι το πρόσωπο του Κυρίου και της Παναγίας μας έχουν το χρώμα του όψιμου σιταριού.

(απ'το βιβλίο "Ο γέρων Παϊσιος" του ιερομονάχου Χριστόδουλου αγιορείτου)

Ο γέροντας Ιάκωβος και ο κύριος απ'την Αμερική

Πώς πρέπει να μιλάω στον Θεό; Τι να του λέω;
Η απάντηση που δίνουν οι άγιοι είναι αυτή: "Να μιλάς στον Θεό απλά. Όπως μιλάει ένα μικρό παιδί στον πατέρα του. Επιτρέπονται και οι ασυνταξίες, επιτρέπονται και τα λάθη. Επιτρέπεται και να αλλάζεις θέματα και παραγράφους. Ο Θεός δεν τα κοιτάει αυτά. Όπως το μικρό παιδάκι ζητά την μια το ένα, την μια το άλλο, το ωραίο όμως είναι ότι μιλάει στον πατέρα του. Αυτό είναι το ζητούμενο.
Ο π.Ιάκωβος στην Εύβοια, τον είχε πάρει τηλέφωνο κάποιος απ'την Αμερική που έκανε εγχείρηση για καρκίνο και του είπε ότι λέγεται κύριος Κώστας. Αλλά ο π.Ιάκωβος ξέχασε το όνομά του και έλεγε στον άγιο Δαβίδ: "Άγιε Δαβίδ, εσύ που θυμάσαι τον κύριο απ'την Αμερική, αλλά εγώ δεν θυμάμαι το όνομά του, πώς τον λένε αυτόν τον κύριο που πήρε τηλέφωνο -τώρα το απόγευμα που με φώναξε ο πατήρ και μίλησα στο τηλέφωνο-, κάν'τον καλά". Αυτή η προσευχή ήταν τόσο απλή! Χωρίς να πει καν το όνομα του ασθενούς!
Την άλλη μέρα πήραν τηλέφωνο απ'την Αμερική και του είπανε: "Πάτερ, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ. Η εγχείρηση πέτυχε και οι προσευχές σας εισακούστηκαν. Και ο π.Ιάκωβος είπε: "Παιδάκι μου, πώς τον είπες τον θείο σου; Το όνομά του;" Και λέει: "Κωνσταντίνος". "Α, παιδί μου, με συγχωρείς. Το είχα πει στον άγιο Δαβίδ, αλλά του είπα "τον κύριο απ'την Αμερική, που θυμάσαι εσύ".
Και, όμως, ακούστηκε αυτή η απλή προσευχή.

(από απομαγνητοφωνημένη ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου για την προσευχή)

Για την προσευχή

Πόσο σπουδαίο έργο είναι η προσευχή... Τόσα και τόσα παραδείγματα το αποδεικνύουν. Είναι το οξυγόνο της ψυχής. Στην προσευχή σου καλύτερα να προσεύχεσαι με καρδιά χωρίς λόγια παρά με λόγια χωρίς καρδιά. Έλεγε ο γέροντας Πορφύριος ότι απ'τη στιγμή που θα πιάσεις το σφυγμό της προσευχής και σε αγγίξει αυτή η γλύκα της, τότε παύουν τα λόγια... Τότε μιλάει η σιωπή. Η καρδιά...

Το δοχείο της ψυχής

Η ψυχή μας είναι σαν ένα δοχείο. Αν δεν αδειάσει από το θέλημά μας, δεν μπορεί να γεμίσει με το θέλημα του Θεού. Υπακοή σημαίνει σχέση αγάπης.
Άσε τον Χριστό στην ψυχή σου και σαν νεράκι θα κυλάει η ζωή σου. Άφησε τη Θεία Χάρη να βρει εύφορο έδαφος στην καρδιά σου και θα θαυμάσεις υπέροχους καρπούς. Εμπιστοσύνη, πίστη και αγάπη είναι έννοιες τόσο πολύ συνδεδεμένες.
Άφησε τον Χριστό να κουμαντάρει την ζωή σου και θα δεις την ψυχή σου να πετά!

Η μεγάλη σημασία της δοξολογίας

Η δοξολογία αγιάζει τα πάντα. Με την δοξολογία ο άνθρωπος "διαλύεται" από ευγνωμοσύνη, παλαβώνει με την καλή έννοια, πανηγυρίζει τα πάντα. Και, όταν ο άνθρωπος ευχαριστήσει τον Θεό ακόμη και για τα λίγα, μετά έρχεται τόσο πλούσια η ευλογία του Θεού που δεν μπορεί να την αντέξει και τότε ο διάβολος δεν μπορεί πια να σταθεί και φεύγει.

γέροντας Πορφύριος

Μάθε να περιμένεις

Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε το θέλημα, το σχέδιο του Θεού με το χιόνι.

Έχεις δει χιονισμένο δάσος; Είναι τόσο καταπληκτικό... Κάτω απ' το χιόνι κρύβεται ζωή! Πολλή ζωή! Σπόροι ετοιμάζονται για να βγουν. Όμως, τώρα δε φαίνονται. Περιμένουν την κατάλληλη στιγμή...

Έτσι κάνει κι ο Θεός με μας που είμαστε ανυπόμονοι και βιαστικοί. Ίσως να μάθουμε να περιμένουμε. Υπομονή. Έχεις θαυμάσει τα δέντρα φορτωμένα καρπούς. Όμως, για να γίνουν έτσι, πέρασαν χειμώνα. Χειμώνα με γυμνά κλαδιά στο κρύο, στους ανέμους...

Ο ήχος αυτός δεν χάνεται

Αυτή η ευχή, το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με", περνά τον αέρα, περνά τα εναέρια τελώνια και διαχέεται μέσα στο σύμπαν και συνεχώς ακούγεται και ο ήχος αυτός δεν χάνεται. Δεν χάνεται!
Επομένως, συνεχώς ο ουρανός "βομβαρδίζεται" με ήχους ταπεινούς περί θείου ελέους, όταν λέμε την ευχή εν πνεύματι αγίω.
Ο ήχος αυτός ακούγεται εις πάντας τους αιώνας.

(γέροντας Εφραίμ -Σεράι,Άγ.Όρος)

Ο πλησίον, ο φράχτης και η αγάπη

Με κάποιο τρόπο, που προσπαθούσα πάντα να καταλάβω, η ζωή είναι κάτι απλό και ταυτόχρονα πολύπλοκο. Σ'αυτή την απίστευτη σε ρυθμούς και κίνηση πραγματικότητα προσπαθώ να προσδιορίσω τον εαυτό μου. Να καταλάβω ποιός και πού είμαι...
Νιώθω σαν ένα αστέρι ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα στον βραδυνό έναστρο ουρανό. Σαν μια πέτρα, σαν ένα βότσαλο σαν κάποια ξεχασμένη παραλία. Μοναδικό, ξεχωριστό και ταυτόχρονα περιστοιχισμένο από χιλιάδες άλλα, στο συγκεκριμένο χωροχρονικό περιβάλλον. Παρ'όλα αυτά αισθάνομαι πως η ζωή μου είναι περαστική. Κάτι σαν στιγμή που περνάει και χάνεται...
Κι όμως! Όλες αυτές οι στιγμές περνούν, ξεχνιούνται, αλλά δεν διαγράφονται. Όλες είναι μετρημένες και μεθοδικά-αναλυτικά καταγεγραμμένες απ'το αιώνιο, ασύλληπτο θεϊκό μυαλό. Από Αυτόν που τα γνωρίζει όλα...
Η ζωή μου είναι μικρή. Η αξία της, όμως, μεγάλη. Τόσο που δεν μπορεί το πεπερασμένο μου μυαλό και σταματάει να σκέφτεται. Σαν μια σταγόνα στον ωκεανό. Ζω και χιλιάδες γύρω μου ζουν παράλληλα, ταυτόχρονα με εμένα. Με τη δική μου ανεπαίσθητα μικρή και συνάμα σημαντική ζωή μου. Άρα, σε αυτόν τον κύκλο της ζωής και το μονοπάτι που συνεχίζεται, πολλές ζωές, πολλές ψυχές προχωρούν. Άλλες αργά, άλλες γρήγορα. Σαν τα κύματα σε μια ακτή που σπάζουν με σειρά: άλλα δυνατά, άλλα όχι. Άλλα με ορμή, άλλα ανεύθυνα...
Όμως, πόσες φορές ενδιαφέρθηκα για τον διπλανό μου; Συνέχεια κοιτάζω να ικανοποιώ το μίζερο εγώ μου. Σαν ένα ψαράκι στη γυάλα που ζει μες στο δικό του κόσμο. Πόσες φορές προσπάθησα να υπερβώ τον αμείλικτο φράχτη του εγωισμού μου; Η απάντηση είναι πληκτικά αρνητική...
"Γιατί συμβαίνει αυτό;" αναρωτιέμαι σκεφτικός... Αυτή τη στιγμή, πολλοί γύρω μου πονούν. Σε κάποιο κρεβάτι νοσοκομείου (αν, βέβαια, έχουν αυτή την πολυτέλεια) να παλεύουν με τον πόνο. Χωρίς να μπορούν να κάνουν κάτι γι'αυτό.
Αναρωτήθηκα ποτέ γιατί να υπάρχει ο πόνος στη ζωή; Γιατί να πεθαίνουν τόσοι άνθρωποι χωρίς να φταίνε; Γιατί τα νοσοκομεία ασφυκτιούν από ψυχές που αργοπεθαίνουν μέσα σε δυνατούς πόνους;
Ίσως θα'πρεπε να τα σκέφτομαι όλα αυτά, όταν παραπονιέμαι για μικροπράγματα. Όταν είμαι υγιής. Όταν ζηλεύω κάτι το ανούσιο, το επιπόλαιο, το ασήμαντο. Θα'πρεπε να χαίρομαι για όσα έχω και που είμαι στη ζωή, ικανός να προχωρήσω.
Ας σκεφτείς, εαυτέ μου, πως δεν είσαι μόνος σου στον κόσμο αυτό. Ότι υπάρχουν γύρω σου χιλιάδες ευκαιρίες να χαρίσεις χαμόγελο, λίγη παρηγοριά στον πόνο. Με λίγη ευτυχία να δροσίσεις ψυχές που δυσκολεύονται από ασθένειες. Να κάνεις αγώνα να υπερβείς τον ίδιο σου τον εαυτό, τον γεμάτο πάθη και αμαρτίες.
Ίσως, μέσα απ'τον άλλο, τον πλησίον σου, βρεις και το αόρατο μονοπάτι για τη δική σου ευτυχία. Προσευχήθηκες ποτέ γι'αυτό; Ίσως η αγάπη περνάει και ανθίζει ανεπαίσθητα, διακριτικά και αθόρυβα, μέσα απ'τον διπλανό σου...

Ανεξικακία

Ένας από τους πατέρες της ερήμου έκανε αυτήν την παραστατική διδασκαλία στους νεότερους μοναχούς:
-Υπόθεσε αδελφέ μου, ότι αυτήν την στιγμή παίρνω το πρόσωπο του δίκαιου Κριτού και ανεβαίνω στο δικαστικό βήμα. Σε ερωτώ λοιπόν: «Τι θέλεις να σου κάνω;». Αν μου πεις «ελέησε με» σου αποκρίνομαι: «ελέησε και συ τον αδελφό σου».
Αν πάλι μου πεις «συγχώρησέ με», σου απαντώ: «συγχώρησε και συ τα σφάλματα του πλησίον σου».
-Μήπως είναι άδικος ο κριτής; Μη γένοιτο! Αδελφέ, στο χέρι σου είναι να κερδίσεις την συμπάθεια του κριτού, αρκεί να έχεις μάθει να συγχωρείς.

Από εδώ και πέρα

Κι εγώ σκέφτομαι ότι αμαρτάνω. Δεν βαδίζω καλά. Ό,τι όμως με στεναχωρεί, το κάνω προσευχή, δεν το κλείνω μέσα μου, πάω στον πνευματικό, το εξομολογούμαι, τελείωσε!

Να μην γυρίζουμε πίσω και να λέμε τι δεν κάναμε. Σημασία έχει τι θα κάνουμε τώρα, απ'αυτή τη στιγμή και έπειτα.

γέροντας Πορφύριος

Το μεταίχμιο...

Όταν σταματάς και απογοητεύεσαι, δεν αφήνεις στον Θεό το δικαίωμα να σου δείξει αυτό το θαύμα ότι "εγώ μπαίνω στη ζωή σου εκεί που δεν το περιμένεις".

Είναι σαν να μας λέει: "Θέλω να γίνει βίωμά σου η προσευχή, η ταπείνωση, η αγάπη και μετά θα γίνει το θαύμα. Μην απογοητεύεσαι! Συνέχισε!"

Μπορεί την ημέρα που σταμάτησες τον αγώνα, αν τον συνέχιζες λίγο ακόμα, να γινόταν το θαύμα. Δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. Δεν ξέρω τίποτα. Το μόνο που μπορώ, είναι να κάνω αγώνα. Να αφήνομαι στον Θεό και τότε ο Κύριος θα μπει στην καρδιά μου.


(απoσπάσματα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου [(από Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasmata.com)]

Η αγάπη προς τον Θεό

Κάποτε κάποιος Αββάς επισκέφτηκε το Μέγα Αντώνιο και, επειδή είχε μαζί του φιλική οικειότητα, τον ρώτησε:
- Πως συμβαίνει εγώ να κοπιάζω περισσότερο από σένα, και εσύ να δοξάζεσαι περισσότερο από τους ανθρώπους;
- Φαίνεται ότι θα αγαπώ τον Θεό περισσότερο από σένα, του αποκρίθηκε με καλοκάγαθο μειδίαμα ο φίλος του Θεού.

Πού ξέρεις τι κάνει ο άλλος;

Θυμάμαι, όταν ήμουν το 1957 στο ιδιόρρυθμο, έδιναν για κάθε διακόνημα, ανάλογα με το πόσο δύσκολο ήταν μια ευλογία. Επειδή τότε υπήρχε στα μοναστήρια λειψανδρία, ήταν μερικοί πατέρες που είχαν δυνάμεις και αναλάμβαναν πολλά διακονήματα και έπαιρναν περισσότερες ευλογίες, αλλά τις έδιναν. Ήταν ένας μοναχός που τον έλεγαν ''σπάγκο'', γιατί δεν έδινε. Όταν πέθανε αυτός ο μοναχός, μαζεύτηκαν στην κηδεία του ταλαίπωροι άνθρωποι από εδώ από την Χαλκιδική, από την Μεγάλη παναγία, απ'το Παλαιοχώρι, από το Νεοχώρι και τον έκλαιγαν. Αυτοί είχαν βόδια και κουβαλούσαν την ξυλεία, τους γρεντέδες, γιατί η μεταφορά γινόταν με τα βόδια -μη βλέπεις τώρα που γίνεται με αυτοκίνητα με τριαξονικά! Τι έκανε αυτός ο καημένος; Μάζευε, μάζευε τα χρήματα που του έδιναν για τα διακονήματα που έκανε και, όταν έβλεπε έναν οικογενειάρχη που είχε μόνο ένα βόδι ή ψοφούσε το βόδι του, του αγόραζε ένα βόδι. Και τότε το να αγοράσεις ένα βόδι ήταν μεγάλο πράγμα, στοίχιζε πέντε χιλιάδες δραχμές, αλλά τα χρήματα ήταν γερά. Οι άλλοι πατέρες έδιναν πέντε δραχμές στον ένα φτωχό, δέκα στον άλλον, κανένα εικοσάρικο στον άλλο, έκαναν δηλαδή τέτοιες καλοσύνες και φαίνονταν. Εκείνος καθόλου δεν φαινόταν γιατί δεν έδινε όπως έδιναν οι άλλοι, αλλά τα μάζευε και βοηθούσε με αυτόν τον τρόπο. Έτσι, όλοι τον έλεγαν "σπάγκο-σπάγκο" και πήρε το όνομα "σπάγκος", σπαγκοραμένος δηλαδή! Και τελικά, όταν πέθανε, μαζεύτηκαν οι καημένοι και έκλαιγαν. "Με έσωσε!" έλεγε ο ένας, "με έσωσε!" έλεγε ο άλλος. Γιατί, τότε, άμα είχε ένα βόδι κανείς, μετέφερε την ξυλεία και έτρεφε την οικογένειά του. Τα έχασαν οι πατέρες! Γι'αυτό λέω πού ξέρεις τι κάνει ο άλλος;

(αφήγηση από γέροντα Παϊσιο)

(Ευχαριστίες πολλές στον φίλο που μας το έστειλε)

Να δένεις τις κλωστές στον ουρανό

Όλα σου τα έργα, όποια πράξεις, αλλά όχι εν ονόματι του ουρανού και χωρίς την άδεια του ουρανού, θα φέρουν πικρό καρπό, αφού ο ουρανός δεν τα περιβάλει με τη χαρισματική
του βροχή ούτε θα τα φωτίσει με το ζωοδόχο του φως.
Ότι και να σκοπεύεις, άκουσε τη συμβουλή του ουρανού. Ό,τι και να υφαίνεις, να δένεις τις κλωστές στον ουρανό.

Άγ.Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Καλή δύναμη!

Καθόμουν και σκεφτόμουν χθες: Τι σημαίνει καλή δύναμη;
Καλή είναι η δύναμη, όταν προέρχεται απ'το Καλό που για μας είναι ο Χριστός. Δύναμη, για δύο λόγους: Πρώτα, γιατί ο Χριστός είναι ο μόνος πανίσχυρος, ο μόνος πιο δυνατός και δεύτερον, γιατί εμείς είμαστε αδύναμοι... Θέλουμε, αλλά δεν μπορούμε. Μας λυγίζουν πολλές φορές δυσκολίες, προβλήματα, εγωισμοί, αμαρτίες, ανασφάλειες...
Ο Χριστός έχει πει ότι χωρίς αυτόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Και θυμάμαι αυτό που έλεγε ο γέροντας Παϊσιος ότι εμείς όσο και αν αγωνιστούμε από μόνοι μας, βασισμένοι μόνο στον εαυτό μας, καταφέρουμε μηδενικά μόνο... Απειροελάχιστα πράγματα. Αν, όμως, αφεθούμε σε Αυτόν, τότε Εκείνος βάζει μπροστά απ'τα μηδενικά μας την μονάδα και αυτόματα αποκτούμε σημασία. Αποκτούμε νόημα, ελπίδα, τρόπο και ουσία για να ζούμε και να χαιρόμαστε.
ΓΙ'αυτό λοιπόν, αδερφή και αδερφέ, σου εύχομαι μέσα απ'την καρδιά μου: "Καλή δύναμη"!

Λύσε τους κόμπους

Ο μακαριστος αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος συνήθιζε να λέει, όταν είχε έστω και ελάχιστο ελεύθερο χρόνο: "Ευκαιρία για προσευχή". Αυτό σημαίνει να εκμεταλλευόμαστε κάθε στιγμή που μας παρουσιάζεται αξιοποιώντας την κάνοντας προσευχή.
Και, επειδή απ'τις αμαρτίες μας, τις ανασφάλειες, τις δυσκολίες και το άγχος η καρδιά μας μπερδεύεται και γίνεται χίλιους κόμπους που μας κάνουν να στενοχωριόμαστε:
ας μάθουμε να λύνουμε τους κόμπους της καρδιάς με τους κόμπους του κομποσκοινιού.
Άφησε την ευχή σαν ρυάκι να ρέει μέσα σου και θα βρεις ειρήνη Θεού. Σε κάθε κόμπο και μια ευχή. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με...