Η ψυχή μας είναι σαν ένα δοχείο. Αν δεν αδειάσει από το θέλημά μας, δεν μπορεί να γεμίσει με το θέλημα του Θεού. Υπακοή σημαίνει σχέση αγάπης.Άσε τον Χριστό στην ψυχή σου και σαν νεράκι θα κυλάει η ζωή σου. Άφησε τη Θεία Χάρη να βρει εύφορο έδαφος στην καρδιά σου και θα θαυμάσεις υπέροχους καρπούς. Εμπιστοσύνη, πίστη και αγάπη είναι έννοιες τόσο πολύ συνδεδεμένες.
Άφησε τον Χριστό να κουμαντάρει την ζωή σου και θα δεις την ψυχή σου να πετά!
Συμφωνώ εν μέρει. Διαφωνώ κάπου και δεν θέλω να το κάνω ''επιβλητικά''. Μια ορθή διανοητική ύπαρξη -άνθρωπος- θα έλεγε: Έχουμε δυο επιλογές: i) Να επιλέξουμε εμείς τον τρόπο ζωής μας χωρίς καμία αναφορά σε υπερφυσικές δυνάμεις, κάπιοιον ας πούμε <>(Υφαντής μόνο η φράση, εμπιστοσύνη σε ανώτερες οντότητες, Θεός, ασώματες και άυλες δυνάμεις και όλα τα συναφή. ii) Να ζούμε κατ΄επιλογήν με μια επιλογή και ένα ''συντηρητικό'' κλίμα, όπου υπάρχουν απαγορεύσεις και ''μη'' και ''είναι αμαρτία'' ΑΛΛΑ εν προκειμένω και μέσω αυτών βιώνουμε κάτι ξεχωριστό, κάτι ανέκφραστο ίσως και ανεπανάληπτο. Το αυτεξούσιο ''πάει περίπατο'' και στις δυο περιπτώσεις εφόσον πάλι έχεις την ελευθερία να επιλέγεις εσύ? Και για ποιά ελευθερία μιλάμε όταν έχουμε ''τυφλή υπακοή'' σε έναν πνευματικό, αφού δεν κάνουμε αυτό που θέλουμε και εξαναγκαζόμαστε. Μήπως είναι λίγο μάγκας κατα λαική ομολογία εκείνος που βλέπει ένα κορίτσι και συνάπτει μια σχέση μαζί του και όχι εκείνος που επειδή δεν του επιτρέπεται να το πράξει(?)γίνεται μίζερος γιατί εσωτερικά και η καρδιά του το ζητά πάρα πολύ. Αυτός δεν έχει ελευθερία. Δηλαδή βλέπει τους κακούς κολασμένους που έχουν επιλέξει και έχουν απολαύσει τόσες ηδονές και αυτός δεν μπόρεσε να τις υλοποιήσει του σπάει η καρδιά. συνέχεια
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνέχεια από το πάνω σχόλιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός ο τύπος ο μάγκας που επέλεξε την ζωή του (άντε αμαρτωλή, δεν χαλάω χατίρια) και δεν ζεί μέσα στο φόβο των ενοχών και της αιώνιας καταδίκης είναι ή δεν είναι ποιό αρεστός στον Χριστό από έναν που τα κάνει μόνο και μόνο για να μην τιμωρηθεί ενώ θα ήθελε και αυτός να ζήσει στην τρυφή? Αυτή είναι η τρίτη κατηγορία σύμφωνα με ένα μεγάλο άγιο της εκκλησίας, της Ορθοδόξου Πίστεως, νομίζω Μ.Βασίλειος. Ο ο μισθωτός, ο δούλος κι ο υπηρέτης. Τι λέτε είναι σωστό ή όχι και γιατί?
Υ.Γ Αντικειμενικά και λογικά επιχειρήματα.
Τα επιχειρήματά σου, αδελφέ είναι λογικά, τεκμηριωμένα αλλά και ανθρώπινα. Και εδώ έβαλα το «αλλά» γιατί ο Χριστός, όπως και ίδιος το διαπιστώνεις, μας ζητάει κάτι το υπερφυσικό, το «παράλογο», το ακραίο, το ακατανόητο. Κάτι που εκ πρώτης όψεως φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με τις εξαγγελίες του για αγάπη, ελευθερία, και προσωπική υπόσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά την ταπεινή μου άποψη το λάθος σου δε βρίσκεται στην επιχειρηματολογία σου αλλά στην οπτική γωνία απ’ την οποία εξετάζεις το θέμα. Το πιο συνετό θα ήταν α) να αναλογιστείς ότι την απόλυτη υπακοή την κηρύττει ο ίδιος ο Χριστός όχι μόνο στους ανθρώπους αλλά και στον εαυτό Του, αφού και αυτός κάνει απόλυτη υπακοή στον Πατέρα, και β) ότι την διδασκαλίας περί υπακοής την ανέπτυξαν φωτισμένοι άνθρωποι όχι απ’ τα διανοητικά προσόντα όσο απ’ τη Χάρη του Θεού. Οπότε θα ήταν πιο λογικό να ψάξουμε πρώτα μήπως εμείς κάνουμε κάπου λάθος και όχι ο Χριστός και οι άγιοι.
Τώρα όσο για απάντηση στα ερωτήματα σου θα σου γράψω κάποια αποσπάσματα από λόγους του γέροντα Σωφρονίου σχετικά με το θέμα αυτό. Η απάντηση πάντως θα είναι περιληπτική. Δεν προσφέρεται ο χώρος για ανάπτυξη απόψεων.
Α)Η υπακοή έχει ως πρότυπο την υπακοή μεταξύ των προσώπων της Αγίας Τριάδας. Ο πατήρ κενούται ως προς τον Υιό και ο Υιός επιστρέφει το πλήρωμα του είναι πίσω στον Πατέρα. Σ’ αυτό το επίπεδο, η υπακοή δεν προϋποθέτει μόνο την εκπλήρωση του θελήματος του άλλου προσώπου, αλλά περιλαμβάνει τον εναγκαλισμό του συνόλου των εκδηλώσεών αυτού του προσώπου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο πραγματώνεται η δυναμική αλληλοπεριχώρηση των προσώπων. Διάκριση μεταξύ υπακοής και αγάπης στο επίπεδο της Αγίας Τριάδας δεν υφίστανται.
Β) Κατά συνέπεια στο επίπεδο των ανθρώπινων σχέσεων, όποιος αγαπά τον πλησίον του θέλει πολύ φυσικά να πραγματοποιήσει του αδελφού του το θέλημα παρά το δικό του. Δίχως την καλλιέργεια της χριστιανικής υπακοής, ο άνθρωπος θα παραμείνει μοιραία στη εσωστρέφεια της ατομικότητάς του… Η απουσία της υπακοής αποτελεί γνήσιο σημάδι ψυχικής ασθένειας η οποία περιορίζει τον άνθρωπο στο φραγμό του ατομιστικού εγωισμού του.
Γ) Με την υπακοή δε συστέλλεται το εγώ μας αλλά διευρύνεται, χωρώντας και άλλους μέσα του καθώς μέσω αυτής της οδού απελευθερωνόμαστε απ’ οτιδήποτε γήινο που μας αιχμαλωτίζει.
ΥΓ: Οι απαντήσεις είναι ίσως ανεπαρκείς, αλλά έχουν στόχο να σου δείξουν την «άλλη» λογική απ΄ την οποία έχουν προκύψει.