Ο Χριστός και εμείς

"Κλίμα εγρήγορσης τα βάσανα και οι δυσκολίες". "Το πιο εύκρατο κλίμα για αμαρτίες είναι οι περίοδοι καλοπέρασης".
Δύο προτάσεις που μου έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση, όταν τις πρωτοάκουσα... Στα δύσκολα συνήθως αναζητούμε τον Θεό. Κάποια βοήθεια απ'τον ουρανό. Όταν προκύψει, δηλαδή, κάποια δυσκολία, τότε στρεφόμαστε στην προσευχή. Άρα, περιστασιακά. Και άρα, συμφεροντολογικά.
Και όταν ξεπεραστεί η δυσκολία μας ή λυθεί το πρόβλημά μας, τότε Τον ξεχνάμε (άμεσα ή μετά από λίγο) και συνεχίζουμε με τους προηγούμενους ρυθμούς μας. Σαν τους εννιά λεπρούς. Χωρίς να πούμε "ευχαριστώ". Άνοστοι χριστιανοί ανούσιοι, κενοί. Άνευροι "αγωνιστές". Μέσα στην καθημερινότητα. Ούτε κρύοι ούτε ζεστοί... Ανήκουμε στην κατηγορία εκείνη που ο Κύριος αντιπαθεί περισσότερο και που "θα τους κάνει εμετό" (πρβλ। "εμμέσσει αυτούς").
Ο αληθινός χριστιανός είναι ο ζωντανός χριστιανός. Ο άνθρωπος που δεν κάθεται στην άκρη της ζωής σαν απλός παρατηρητής, άβουλο, ανίκανο πλάσμα, σαν βάρκα χωρίς τιμόνι.
Ο Χριστός μας θέλει δυνατούς στα δύσκολα, ζεστούς στην καρδιά. Η ζωή είναι ένα ταξίδι. Μια περιπέτεια! Περιπέτεια σημαίνει πως δεν γνωρίζεις από πριν το αποτέλεσμα. Η περιπέτεια (όπως άλλωστε και η ζωή) έχει αστάθμητους παράγοντες. Κινδύνους που ελλοχεύουν. Δηλαδή χαρές αλλά και λύπες. Ευτυχία αλλά και βάσανα.
Έτσι, κρατιόμαστε σε εγρήγορση. Έτσι, μένουμε πάντα ζωντανοί. Και παρόλο που είμαστε ένα τίποτα, χώμα και σκόνη, Αυτός είναι παρών πάντα για να μας βοηθήσει... Όποτε εμείς κοιτάξουμε ψηλά.
Είσαι σε δυσκολίες; Προσευχήσου! Είσαι σε ευχάριστη περίοδο, χωρίς δυσκολίες; Προσευχήσου! Μια καρδιά που ζει με τον Χριστό είναι μια όμορφη, ζεστή καρδιά γεμάτη αγάπη! Είναι μια χρυσή καρδιά. Καρδιά φωτεινή. Τι λες; Δεν αξίζει να το παλέψουμε;