Ίσως έτσι να είναι καλύτερα...

Πάλι ξύπνησε το πρωϊ και κοίταξε απ’ το παράθυρο το πέλαγος που απλωνόταν μπροστά του… Έτσι απλώνονταν κάθε πρωϊ και οι θύμησές του… Αυτές ήταν το «είναι» του… Ανάμεσα στα αγριεμένα κύματα ένας ξερόβραχος, μια μικρή βραχονησίδα… Αυτός του θύμιζε τον πατέρα του… Βράχος γερός στάθηκε κάτω απ’ τα δειλά του πόδια. Βράχος που μαχόταν μέσα στο πέλαγος της ανθρώπινης ψευτιάς, υπομένοντας την όποια καταφρόνια, για τον όμορφο εκείνο αγώνα… της Ζωής…

Και τον θυμάται τώρα σαν να ήταν χθές, που καθισμένοι στον κήπο του σπιτιού του είπε όταν αυτός έκλαιγε που τον κορόιδευαν στο σχολείο για την «διαφορετικότητά του» : «Λευτεράκη, το βλέπεις αυτό το μπουμπούκι στην τριανταφυλλιά; Κρίμα δεν είναι; Όλα τα μπουμπούκια των άλλων φυτών του κήπου άνθισαν και σκορπούν τις ευωδιές τους γύρω-γύρω, κι αυτό το κακορίζικο έμεινε κλειστό ανάμεσα στα αγκάθια που το περιβάλλουν δίχως ομορφιά καμία… Μάλλον δεν θα έχει τι να δώσει και προτίμησε να σιωπήσει… Ίσως έτσι να είναι καλύτερα… Ίσως όμως και να μην ήρθε η κατάλληλη εκείνη ώρα να ανθίσει. Ίσως ακόμη να δουλεύει νυχθημερόν στο εργαστήριο της ψυχής του , τελειοποιώντας τις όποιες ομορφιές του… Και στο κάτω-κάτω, ίσως ούτε τα άλλα άνθη να είναι έτοιμα να αποδεχθούν την λαμπρότητα του… Τελικά Λευτεράκη δεν ξέρω αν θα ανθίσει… αν τα αγκάθια το αφήσουν να ανθίσει… Αν όμως το κάνει, θα είναι το πιο όμορφο και το πιο ευωδιαστό απ’ όλα…»

Έτσι του είπε, μα ο Λευτέρης δεν κατάλαβε και πολλά, ίσως γιατί δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα για να καταλάβει, ή ίσως γιατί ακόμη πάλευε στο εργαστήριο της ψυχής του να καταλάβει γιατί ο δρόμος του πατέρα του, ο δρόμος του Χριστού, έπρεπε να είναι στρωμένος με αγκάθια… Ο Λευτέρης δεν κατάλαβε και πολλά… Ή μάλλον ο Λευτέρης δεν κατάλαβε τότε, πόσο πολύ τα κατάλαβε όλα…

Τώρα πια δεν τα καταλαβαίνει ο Λευτέρης… Σε τέτοια ηλικία, έμαθε να τα βιώνει… Έμαθε να γδέρνεται και να ματώνει από τα αγκάθια… Έμαθε να υπομένει… Να υπομένει το καθετί μέχρι να ανοίξει και το τελευταίο φυλλαράκι της ψυχής του… Να υπομένει το καθετί μέχρι να ανθίσει η τριανταφυλλιά του, πάνω στον ξερόβραχο του πελάγους, σκορπώντας σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης, μέσα από τις θαλάσσιες αύρες και τα πελαγίσια αεράκια, όλα της ψυχής του τα «δόξα Σοι»…

Εύμαιος