Ευλογημένε, μην φοβάσαι,έρχομαι!

Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, μια παρέα επισκεπτών κουβέντιαζε με τον γέροντα στα Καλίσσια. Η ώρα κύλησε γρήγορα και άρχισε να σκοτεινιάζει. Εκείνη την στιγμή, ένα ς από την παρέα θυμήθηκε ότι έπρεπε να βρίσκεται στην Αθήνα ορισμένη ώρα. Σηκώθηκε και έφυγε βιαστικός. Όταν έφτασε στο μικρό δάσος και μπήκε στο μονοπάτι, όπου τα δέντρα σχεδόν σμίγουν τις κορφές τους, κάνοντας έτσι το σκοτάδι αδιαπέραστο, κατάλαβε ότι του έλειπε φακός. Δεν είχε χρόνο για να επιστρέψει να πάρει και αποφάσισε να συνεχίσει την πορεία του στα τυφλά. Στο μονστήρι, ενώ η συζήτηση κυλούσε ήρεμα, ξαφνικά ο γέρεοντας σηκώθηκε και βγήκε προς το δάσος, λέγοντας: "Ε, ευλογημένε, μην φοβάσαι, έρχομαι!" Όταν έφτασε με τον φακό του στο σκοτεινό μονοπάτι, βρήκε τον επισκέπτη του να έχει μπλέξει σε κάτι βάτους αδιάβατους και να τρέμει από φόβο. Ο γέροντας τότε τον πήρε από το χέρι και ήρεμα τον έβγαλε στο ξάγναντο. Από κει συνέχισε άνετα την πορεία του. Το πνευματικό "ραντάρ" του γέροντα έπιασε την αγωνία του επισκέπτη που έχασε το δρόμο του στο σκοτεινό δάσος. Αλήθεια, πόσες φορές πολλοί από μας χάσαμε τον δρόμο μας, μέσα στο σκοτεινό δάσος των προβλημάτων μας και ο γέροντας, πιάνοντας μυστικά την αγωνία μας, έσπευδε με την προσευχή του να μας βγάλει απ'τα αδιέξοδά μας;

(Απόσπασμα από το βιβλίο "Κοντά στον Γέροντα Πορφύριο" (Ένα πνευματικοπαίδι του θυμάται) του Κων/νου Γιαννιτσιώτη)