Εκείνο με το οποίο πρέπει να αρχίσουμε -αν αληθινά επιθυμούμε να μάθουμε να προσευχόμαστε- είναι η βεβαιότητα ότι είμαστε αμαρτωλοί. Η βεβαιότητα ότι έχουμε ανάγκη σωτηρίας, ότι είμαστε αποκομμένοι απ'τον Θεό και ότι χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να ζήσουμε. Η βεβαιότητα ότι το μόνο που μπορούμε να προσφέρουμε στον Θεό είναι η αγωνιώδης επιθυμία να γίνουμε άξιοι να μας δεχτεί. Να μας δεχτεί "εν μετανοία", να μας δεχτεί με έλεος και αγάπη.
Έτσι, από την αρχή η προσευχή μας γίνεται το ταπεινό ανέβασμά μας προς τον Θεό...
(Απ'το βιβλίο "Μάθε να προσεύχεσαι" του αρχιεπισκόπου Anthony Bloom)
ΚΥΡΙΕ, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου... γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν, ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου·
ΑπάντησηΔιαγραφήαπόλυτα ταιριαστό!
ΔιαγραφήΕυχαριστώ, Νεφεληγερέτη :)