Η ηθική της χριστιανικής αγάπης

Κάθε άνθρωπος φέρει όλο τον κόσμο. Ο κάθε άνθρωπος είναι ο όλος άνθρωπος. Είναι ο παγκόσμιος άνθρωπος. Είναι ο οικουμενικός άνθρωπος. Και, εφόσον θεωρήσω ότι η προσωπική μου σωτηρία είναι ένα ατομικό γεγονός ξέχωρο απ'όλους τους άλλους, αυτό είναι μια ψευδής σωτηρία. Μια απατηλή σωτηρία. Δεν είναι σωτηρία!
Αυτή η ενότητα δεν είναι ένα ψυχολογικό γεγονός που φαντασιώνομαι μέσα σε μια συναισθηματική έξαρση ότι "ναι, και οι άλλοι έχουν θέση στην καρδιά μου" ή "ε, άνθρωποι είμαστε όλοι". Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό! Είναι ένα υπαρξιακό γεγονός, ένα οντολογικό γεγονός. Που, μέσα απ'την προσωπική σχέση με το Χριστό, μέσα απ'την κοινωνία μαζί του, αντιλαμβάνομαι ότι ο ένας είναι όλοι! Αυτό, αν το βιώσει ο άνθρωπος, βγάζει άλλο ήθος.
Η ηθική, δηλαδή, του χριστιανισμού, η ηθική της αγάπης δεν είναι ένας ρομαντισμός που λέει:"Ο καημένος...Πώς πάσχει...Κάτσε να τον βοηθήσουμε, γιατί και μεις μπορεί να βρεθούμε στη θέση του". Όχι αυτό! Αλλά ένα γεγονός που προέρχεται απ'τη βίωση του μυστηρίου της αγάπης του Θεού. Που εκεί αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορώ να υπάρχω ξέχωρα απ'τον άλλον. Και το πρόβλημα του άλλου δεν είναι ξέχωρο απ'το δικό μου πρόβλημα. Άρα, η δικαιολογία είναι προσβολή της ενότητας. Είναι πολύ μεγάλο αμάρτημα...

(Απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσσαλονίκης)