Γράμμα για έναν ζηλιάρη

ΦΙΛΕ ΜΟΥ, 

Αρνήσαι να παραδεχτείς οτι ζηλεύεις.

Λές εγώ δε ζηλεύω.

Σκέψου καλύτερα όμως. 

Πόσες φόρες συνέκρινες τη θέση σου με αυτή του αδελφού σου;

Πόσες φόρες είπες γιατί αυτός ναι και εγώ όχι;

Πόσες φόρες κράτησες το <<Μπράβο>> και δεν το χάρησες απλόχερα;

Πόσες φορές ένοιωσες άβολα  όταν επαινούσαν άλλο εκτός απο εσένα;

..............................................................................................................

Προβληματίζεσαι... 

Σε ξέρω καλά....

Είσαι έτοιμος να δικαιολογηθείς.... 

Βλέπεις εκτός απο ζήλια έχεις και εγωισμό...

Σκέφτεσαι τί θα μου απαντήσεις. 

Το βρήκες!.... Θα μου πείς, πώς εσύ πάντα λυπάσαι με τη λύπη του άλλου. 

Θα σού όμως  πώς ποτέ δε χαίρεσαι με τη χάρα του.

Εδώ είναι το κλείδι. 

Στή λύπη πολλοί, στη χάρα λίγοι. 

Εσύ;

Παραδέξου το... και εσύ απουσιάζεις στη χαρά του αδελφού σου.

Αφού το παραδεχτείς δούλεψε έπάνω του. 

Πρώτα πρώτα νοιώσε πώς είσαι μοναδικός. 

Σκέψου πώς ο Δημιουργός αφιέρωσε <<χρόνο>> για να πλάσει εσένα μοναδικά.

Σταμάτα να  γογγύζεις 

Σταμάτα  να λές πως σου λείπουν πράγματα. 

Και επιτέλους  φτάνει να με ποτίζεις με το δηλητήριο της ζήλιας.

Φτάνει να με αναλώνεις σε ανούσιες συγκρίσεις.

Ατένισε το μέλλον.

Αξίζεις. 

Προχώρα. 

ΜΕ ΑΓΑΠΗ, Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ.

(Ευχαριστίες πολλές στο φίλο που μας το έστειλε!)