Να έχουμε ωραίους λογισμούς. Να μη σχολιάζουμε. Να μην κατακρίνουμε. Σαν αυτό τον ασκητή που μπήκε -λέει- στο κελλί του μοναχού του ακατάστατου... Βλέπει μέσα φίρδην-μίγδην όλα... Δεν ήξερες πού να πατήσεις και πού να σταθείς και πού να βρεθείς. Πλήρης ακαταστασία! Πλήρης ακαταστασία! Χάος! Μολύβια, ξύστρες, τετράδια, βιβλία, σκαμνάκια πεταμένα, ράσα από δω παρητημένα, κατσαρόδλες, φλούδες... Τίποτα...
Και ο ασκητής αυτός που μπήκε, είδε τόσα πράγματα. Το μυαλό του, όμως, αγαθό. Καλός. Αγαθός Ισραηλίτης που λέμε. Καλός άνθρωπος. Δεν κάθισε να σχολιάσει, να κατακρίνει. Τι είπε; "Πω, πω, πάτερ μου...Φαντάζομαι...Πού να προλάβεις να βάλεις σειρά στα πράγματά σου, έτσι που αγαπάς το Θεό, που όλη μέρα κάνεις προσευχή. Εσένα το μυαλό σου είναι στο Θεό. Πού να βρεις χρόνο να βάλεις νοικοκυριό εδώ πέρα. Αυτά τα κάνουν οι άνθρωποι που έχουν χρόνο. Εσύ έχεις το μυαλό σου στην προσευχή. Πού μυαλό για συμμάζεμα και δουλειά"; -που ο άλλος ασκητής ήταν τεμπέλης πρώτης τάξεως! Αλλά ο καλός ο ασκητής που μπήκε και τον είδε δεν σκέφτηκε περί τεμπελιάς τίποτε...
απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου