Τα λυχναράκια

Ευκαιρία τώρα που το καλοκαιράκι ήρθε για τα καλά, να ξεκουραστούμε λίγο!

Τώρα που είμαι διακοπές (σε βουνό), μ'αρέσει πάρα πολύ τις νύχτες να ξαπλώνω καταγής στο δροσερό δάσος και ν'ατενίζω τα αστέρια. Είναι το κάτι άλλο! Μες στην απόλυτη ησυχία, ακούς μόνο τους γρύλλους και το αεράκι να περνάει ανάμεσα στα ψηλά δέντρα... Σκέτη απόλαυση! Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα!

Σκεφτόμουν κάτι που μου είπε ένας άγιος άνθρωπος με αφορμή μια συζήτηση που είχαμε για τα άσχημα γεγονότα που περνάει η Ελλάδα τον τελευταίο καιρό. Μου είπε: "Η προσευχή είναι αυτή που κρατάει τον κόσμο, παιδί μου. Όσο υπάρχει η προσευχή, υπάρχει και ελπίδα"...

Κάθε άνθρωπος όταν προσεύχεται, ανάβει στην καρδιά του, στην ύπαρξή του και μια φλόγα. Στους αγίους η φλόγα είναι φωτιά ισχυρή, σε μας τους γεμάτους αμαρτίες είναι απλά μιά σπίθα. Και σκεφτόμουν πως εμείς οι άνθρωποι και η προσευχή μας είναι σαν τ'αστέρια που έβλεπα ψηλά στον νυχτερινό ουρανό. Αν μπορούσα ν'άλλαζα θέση και να ξάπλωνα στον ουρανό κοιτώντας προς τη γη, θα έβλεπα την επιφάνειά της με κάποια φωτεινά αστέρια. Τις προσευχές μας. Μπορεί να είναι λίγες, μπορεί να είναι πολλές. Πάντως, ο Θεός βλέπει όλες τις προσευχές. Τις ακούει. Τις δέχεται. Τις προσέχει. Τις χαίρεται.
Μακάρι να μην αφήνουμε ποτέ την ελπίδα μας στο Χριστό! Μακάρι να προσπαθούμε να τον θυμόμαστε κάθε μέρα, κάθε νύχτα. Κάθε στιγμή.
Μακάρι να μην αφήνουμε ποτέ την προσευχή!