Λίγες μέρες πριν...

Λίγες μέρες πριν, κηδέψαμε τον ιερέα της ενορίας μας...

Είχα καιρό να πάω σε κηδεία και έτσι δεν είχα προσέξει το πόσο συγκλονιστικά, αληθινά και παρακλητικά είναι τα τροπάρια της εκκλησίας μας στην ακολουθία αυτή... Μερικές σκόρπιες σκέψεις...

Πόσο μάταιη τελικά είναι αυτή η ζωή. Πόσο σοφός είναι ο Θεός. Πόσο αφηρημένα είμαστε εμείς τα παιδιά του που συνέχεια ξεχνάμε ποια είναι η αληθινή ζωή. Πόσο προσκολλημένοι γινόμαστε με πράγματα ανούσια... 

Ο άνθρωπος που ελπίζει, που πιστεύει, που πέφτει και ξανασηκώνεται, που δεν εγκαταλείπει τον Θεό, που αγωνίζεται δεν έχει τίποτα να φοβηθεί όταν φτερουγίσει για τα ουράνια. Γιατί ΔΕΝ τελειώνει η ζωή μας εδώ! Μπορώ αυτό να το χωνέψω; Η άλλη ζωή είναι η αληθινή! Η χαρούμενη! Η γεμάτη απέραντη ειρήνη! Κοντά στον Θεό... Γι'αυτό και λέμε ότι δεν πεθαίνει, αλλά κοιμάται όποιος μας αφήνει. 

Δεν ξέρω τι και πώς να το πω. Θέλω μονάχα να ευχηθώ σε όλους μας να μένουμε συνεχώς κοντά στον παρηγορητή μας, αυτόν που μας έπλασε, και ξέρει -σαν Θεός που είναι- τι είναι το καλύτερο για μας....