- Γέροντα υπάρχουν χριστιανοί που έχουν 4-5 σπίτια, και άλλοι άνθρωποι δεν έχουν που να μείνουν...επιτρέπεται αυτό; Δεν είναι αυτό αμαρτία; Πόσα υλικά αγαθά επιτρέπεται να κατέχουμε;
- Γνωρίζω εκεί στην Αθήνα έναν άνθρωπο μεροκαματιάρη, πολύ φτωχό. Είχε και 8 παιδάκια. Ζούσαν όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο...παράγκα δηλαδή... "Καλά βρε χωράτε εκεί μέσα όλοι;", τον ρωτάω. -"Όταν είμαστε όρθιοι γέροντα χωράμε, το πρόβλημα είναι όταν ξαπλώνουμε...δεν χωράμε όλοι μαζί, γι' αυτό πότε ξαπλώνει ο ένας πότε ο άλλος".
Γύριζε ο καημένος από δω και από κει, για να φτιάξει καμιά χαλασμένη σόμπα...να βρει μεροκάματο... προσπαθούσε να ζήσει την οικογένεια. Ενώ βρισκόταν σ' αυτήν την κατάσταση, ξέρεις τι τον απασχολούσε; Βουρκωμένος μου λέει: "Στεναχωριέμαι, γέροντα, γιατί δεν κάνω και καμία ελεημοσύνη...η γυναίκα μου ξενοπλένει και βρίσκει ευκαιρίες...καμιά γριούλα, κλπ. που δεν έχουν και τους πλένει κανένα ρούχο τζάμπα... αυτή κάνει ελεημοσύνες ενώ εγώ τίποτε...".
Είδες... αυτός στεναχωριόταν που δεν έχει να κάνει ελεημοσύνη ενώ άλλοι που έχουν...ούτε τους περνάει από το μυαλό...
(από το βιβλίο "Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε...", Αθανάσιος Ρακοβαλής)
Πόσο ευλογημένες οι πολύτεκνες οικογένειες!Είθε όλοι μας να κάνουμε μεγάλες οικογένεις,όσα παιδιά μας στείλει ο Θεός και να είμαστε πάντα κοντά Του!Πάντα! Καλό απόγευμα και καλό αγώνα! :) Κι ας μη χάνουμε την αισιοδοξία μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, Άννα-Μαρία. Τα παιδιά είναι ευλογία Θεού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό αγώνα.
Καλή και η αισιοδοξία, και οι ελπίδες και όλα. Τι κάνουμε όμως με αυτήν την κατάσταση που μας έχει επιβληθεί; Ποιος νέο σήμερα θα ονειρευτεί να κάνει μια οικογένεια; Να κάνει παιδιά; Να κάνει πολλά παιδιά; Και λέω ονειρευτεί, γιατί δεν νομίζω να μπορώ να χρησιμοποιήσω το ρήμα πραγματοποιήσει… Όταν δεν μπορεί να έχει την οικονομική άνεση να φύγει από το σπίτι του, να νοικιάσει κάποιο άλλο, να θρέψει τον εαυτό του, πως θα μπορέσει να συντηρήσει μια ολόκληρη οικογένεια; Δε λέω, Ο Θεός είναι Μεγάλος. Αλλά και ποιο μεγάλοι από μας είναι κάποιοι που αποφασίζουν για το μέλλον μιας ολόκληρης χώρας, δηλαδή 10.000.000 ανθρωπίνων ψυχών. Και μέσα σε αυτούς είμαι και εγώ, είσαι και εσύ, είναι και ο νεαρός στο δίπλα διαμέρισμα και τόσοι, τόσοι άλλοι άνθρωποι… Τη μέρα που βγαίνει κάποιος από την σχολή του με το πτυχίο του στο χέρι και τους γονείς να καμαρώνουν που ανταμείφτηκαν οι κόποι τους, οι στερήσεις τους, πως να πεις σε όλη αυτήν την ευτυχισμένη οικογένεια ότι ο γιος τους, ή η κόρη τους δεν θα δουλέψει ποτέ πάνω σε αυτό που σπούδασε, δεν θα μπορέσει να φύγει ποτέ από το σπίτι που μεγάλωσε, δεν θα μπορέσει να κάνει την δική του, της οικογένεια… Χωρίς δουλειά στήνεται μια οικογένεια; Τι θα τρώνε; Τις πετσέτες και τα σεντόνια που έφερε κανείς από το σπίτι του; Γιατί για καινούρια, ούτε λόγος…
ΔιαγραφήΌντως η κατάσταση έχει δυσκολέψει αφόρητα, φίλε ανώνυμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα μαζί σου και συμμερίζομαι τις σκέψεις σου. Πολλοί γνωστοί μου περνούν απίστευτες, πρωτάκουστες δυσκολίες. Άλλοι μάζεψαν όποιες οικονομίες είχαν και έφυγαν στο εξωτερικό. Τι άλλο μπορείς, όμως, να κάνεις εκτός απ'το να συνεχίσεις να πιστεύεις και να είσαι αισιόδοξος;
Πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας: από δω και πέρα θα μάθουμε να ζούμε με ελάχιστα, με ψίχουλα, με παλιά σεντόνια και πετσέτες όπως πολύ σωστά λες.
Χωρίς αισιοδοξία και πίστη όμως, καταλήγει κανείς ή τρελός ή σε αυτοκτονία ή σε ψυχοφάρμακα.
Πάντως εγώ δεν έχω ακόμη οικογένεια και είμαι πολύ αισιόδοξη και ναι ακόμη ονειρεύομαι!Πρώτα ο Θεός ολα θα γίνουν.Ας μη χανουμε την πίστη μας!:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Άννα-Μαρία. Με βάση στοιχεία που αλίευσα μόλις από διάφορους ιστοχώρους: Ο ρυθμός των αυτοκτονιών αυξήθηκε κατά 40% στο πρώτο μισό του 2011. Σχεδόν το μισό από όλους τους νέους κάτω των 25 ετών βρίσκεται στην ανεργία.Η ελληνική οικονομία καταρρέει με όλη τη σημασία της λέξεως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε βάση αυτά τα στοιχεία προέκυψε -νομίζω- το φυσικό ερώτημα του ανώνυμου...
Η κατάσταση είναι κρίσιμη με όλη τη σημασία της λέξης. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο ελληνισμός επέζησε και σε ακόμα πιο κρίσιμες περιόδους: τουρκοκρατία, γερμανική κατοχή,κλπ... Και εκείνες τις εποχές οι Έλληνες έκαναν οικογένειες και έκαναν και παιδιά.
Το θέμα, λοιπόν, κατά την άτεχνη άποψή μου, είναι αν έχουμε την αισιοδοξία και την πίστη για να προχωρήσουμε ακόμα και όταν οι οιωνοί είναι εναντίον μας.
Η απάντηση ΔΕΝ είναι σίγουρη. Ο καθένας απαντά όπως νομίζει. Δεν υπάρχει λύση-πανάκεια.
Οπότε, ας αναλογιστεί ο καθένας μας και ας κρίνει με βάση τα δικά του δεδομένα. ΑΛΛΑ, ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΘΕΟΣ.
Με συγχωρείτε αν καταλάβατε πως ήθελα να περάσω την άποψή μου!Εννοείται πως οι καιροί είναι δύσκολοι!Κι εγώ η ίδια λυγίζω άπειρες φορές,αλλά με το να απελπιστώ και να πω πως τα πράγματα είναι δύσκολα(που είναι δεδομένο πως είναι)δε θα βγει κάτι.Ας κάνουμε κάτι,για να αλλάξουμε την καθημερινότητά μας.Δε λέω πως είναι εύκολο,αλλά ας προσπαθήσουμε! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σωστά το έθεσες Άννα-Μαρία! Μακρυά απ'την απελπισία! Αυτό που μας χρειάζεται είναι η αισιοδοξία όπως είχες πει και στο προηγούμενο σχόλιό σου... :)
ΑπάντησηΔιαγραφή