Disable_right_click


Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Ο γέρος και οι χουρμάδες

Σε μια όαση κρυμμένη μέσα στα πιο απόμακρα τοπία της ερήμου, ο γέρος Ελιάου ήταν γονατισμένος δίπλα σε μερικές χουρμαδιές. Ο γείτονάς του, ο Χακίμ, ένας πλούσιος έμπορος, σταμάτησε στην όαση για να πιουν νερό οι καμήλες του και είδε τον Ελιάου να ιδρώνει σκάβοντας στην έρημο. 
- Τι νέα γέροντα; Ειρήνη σε σένα. 
- Και σε σένα, αποκρίθηκε ο Ελιάου χωρίς να σταματήσει τη δουλειά του.
- Τι κάνεις εδώ μ'αυτή τη ζέστη και με το φτυάρι στα χέρια;
- Φυτεύω, αποκρίθηκε ο γέρος.
- Μα τι φυτεύεις εδώ, Ελιάου;
- Χουρμάδες, αποκρίθηκε ο Ελιάου δείχνοντας γύρω του τις χουρμαδιές.
- Χουρμάδες, επανέλαβε ο νεοφερμένος. Κι έκλεισε τα μάτια με συγκατάβαση, σα να'χε ακούσει τη μεγαλύτερη ηλιθιότητα του κόσμου και συνέχισε:
- Η ζέστη σε πείραξε στο μυαλό, αγαπητέ μου Ελιάου. Έλα, παράτα τα αυτά και έλα στη σκηνή μου να πιούμε ένα ποτήρι.
- Όχι, πρέπει να τελειώσω το φύτεμα. Μετά, αν θέλεις, θα πιούμε...
- Για πες μου, φίλε, πόσων χρόνων είσαι;
- Ξέρω κι εγώ; Εξήντα, εβδομήντα, ογδόντα; Δεν ξέρω... Το ξέχασα... Όμως, τι σημασία έχει αυτό;
- Κοίταξε φίλε. Οι χουρμαδιές θέλουν πάνω από πενήντα χρόνια ώσπου να μεγαλώσουν και μόνον όταν γίνουν μεγάλα δέντρα δίνουν καρπό. Εγώ δε θέλω το κακό σου, το ξέρεις. Μακάρι να ζήσεις ως τα εκατό και βάλε, όμως, ξέρεις ότι δύσκολα θα φτάσεις να μαζέψεις καρπούς απ'αυτό που σήμερα φυτεύεις. Παράτα τα, λοιπόν, κι έλα μαζί μου. 
- Κοίταξε, Χακίμ. Εγώ έφαγα τους χουρμάδες που φύτεψε κάποιος άλλος, κάποιος που ποτέ δεν ονειρεύτηκε να φάει αυτούς τους χουρμάδες. Εγώ σήμερα φυτεύω ώστε άλλοι να φάνε αύριο τους χουρμάδες που φύτεψα... Έστω κι αν είναι προς τιμήν κάποιου αγνώστου, αξίζει τον κόπο να αποτελειώσω το έργο μου. (....)

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ "Να σου πω μια ιστορία", εκδ. Opera animus

5 σχόλια:

  1. Ας προσθέσω εδώ κάτι που διάβασα στο βιβλίο "Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση":

    "....Φύτευσε αμυγδαλιές και μια συκιά στα πεζούλια της ρεματιάς. Επίσης, πατάτες και κουκιά. Κάποιος τον ρώτησε: Γέροντα, γιατί τα βάζετε αυτά τα δέντρα;
    Απάντησε: Εγώ θα φύγω κάποτε. Θα περάσει, όμως, ένας περαστικός, θα φάει και θα πει: Θεός σχωρέσ'αυτόν που τα φύτεψε."

    (Νομίζω ταιριαστό είναι με την ιστορία με τους χουρμάδες που σας έγραψα σήμερα...)

    ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

    ΥΓ: Για το βιβλίο "Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση" θα ανεβάσουμε εν καιρώ μια όμορφη ανάρτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανιδιοτελής αγάπη ακόμη και σε αγνώστους... Αυτό θα πει να επενδύεις στην αιωνιότητα!!! Ευχαριστούμε πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ διδακτική η ιστορία σου φίλε Σεβάχ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μακάρι να θυμόμαστε τα λόγια αυτά, Νεφεληγερέτη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή