Ένας προβληματισμός

Αλιεύσαμε το παρακάτω υπέροχο κείμενο. Αν και λίγο μεγάλο για τη αόρατη γωνιά, αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε!

"Όλα όσα γράφω είναι η αλήθεια μου. Είναι πιθανό να σκανδαλιστείς διαβάζοντάς την. Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη γι’αυτό. Ξέρεις δεν μπορώ να σε κατηγορήσω,γιατί δεν έχω αυτό το δικαίωμα,δεν είναι άλλωστε ο ρόλος μου αυτός. Γιατί να κρίνω; Ίσως έχεις μάθει διαφορετικά στη ζωή σου. Ίσως έτσι σε έμαθαν. Και ξέρεις και κάτι άλλο; Ίσως και να έχεις και δίκιο,αλλά δεν μπορώ να μη γράψω αυτό που σκέφτομαι. Ίσως εκφράζει και κάποιον ακόμη.

Βλέπω λοιπόν όλους εσάς και ώρες ώρες στενοχωριέμαι,θυμώνω. Τον τελευταίο χρόνο είναι η αλήθεια πως γνώρισα πολύ κόσμο. Πολλούς νέους. Φοιτητές,μαθητές,εργαζόμενους,οικογενειάρχες ή ελεύθερους. Ανθρώπους με όνειρα, σκέψεις, στόχους, ανάγκη για αύριο, για ένα καλύτερο αύριο. Για ένα αύριο πιο ελεύθερο, πιο δημιουργικό, πιο ελληνορθόδοξο. Και σκέφτομαι τώρα. Όλοι έχουμε τις ίδιες ανάγκες.. Να πάει ο τόπος μας κι εμείς οι ίδιοι μπροστά, να γνωρίσουμε κάποιον/κάποια και να κάνουμε οικογένεια (αν είμαστε γι’αυτό το δρόμο) και να προσπαθούμε να ζούμε αγωνιστικά και εν Χριστώ. Ως εδώ όλα καλά. Παίρνω το θάρρος που μου χρειάζεται (το χαμένο μου θάρρος) και συνεχίζω τη ζωή μου, γνωρίζοντας πως υπάρχουν και άλλοι που σκέφτονται τα ίδια μ’εμένα. Και τώρα έρχεσαι εσύ και μου λες… «Πού βρίσκεις το πρόβλημα; Πάλι ανικανοποίητη; Πάλι κάτι φταίει; Πάλι δεν αρκείσαι σ’αυτό που έχεις;»

Ξέρεις δεν ντρέπομαι να στο πω. Όχι,δεν αρκούμαι. Δε μου φτάνουν αυτά που έχω και να σου πω και το γιατί.

Βλέπω όλους εσάς ή καλύτερα όλους εμάς που τρέμουμε να πράξουμε, να σκεφτούμε, να ρισκάρουμε, να ζήσουμε. Κάνε κάτι κι ας είναι και λάθος κι ας πληγωθείς. Δεν αντέχω άλλο αυτή τη δήθεν σεμνότητα. Κι αν μιλήσουμε με κάποιον του άλλου φύλου τι θα γίνει; Μήπως έτσι διαπράττουμε μία θανάσιμη αμαρτία; Ειλικρινά στο λέω φίλε και φίλη μου έχω κουραστεί… Είμαστε τόσο ψεύτικοι. Και άντε σου λέω πως μιλάς με κάποιον. Αν στραβώσει κάτι στην πορεία όλοι πέφτουν πάνω σου. Γιατί αυτή η πράξη να με κυνηγάει και να ορίζει το μέλλον μου;.. Γιατί να κρίνουμε τόσο αυστηρά; Διάβασα κάπου πως αν κρίνεις τον άλλο δε σου μένει χρόνος,για να τον αγαπήσεις….. Κι αν ακόμα είμαι με κάποιον και χωρίσω τον καιρό της γνωριμίας,γιατί να με λιθοβολήσεις; Θα ήταν καλύτερα να είχα έναν προβληματικό γάμο; Να έφερνα παιδιά στον κόσμο και να μην τους έδινα αγάπη και τρυφερότητα, γιατί θα ήμουν απορροφημένη στα δικά μου προβλήματα; Να είχα μια οικογένεια που δεν αναπτύσσεται σωστά; Έτσι αρχίζω να έχω προβλήματα υγείας. Ναι, ναι αυτά τα γνωστά ψυχοσωματικά που αναφέρουν όλοι. Ξέρεις πως είναι να σου λέει ο γιατρός πως δεν έχεις κάτι οργανικό; «Απλώς αγχώνεσαι, πιέζεσαι, δε χαίρεσαι τη ζωή σου..» Ξέρεις πώς νιώθεις εκείνη τη στιγμή;…Μα πώς να την χαρώ καταπιεστικά; Θέλω να χαρώ, να ζήσω με το δικό μου τρόπο κι όχι μέσα στα δικά σας καλούπια. Ίσως κι ο δικός μου τρόπος σκέψης να είναι αρκετά καλουπωμένος, αλλά τον προτιμώ. Δεν αντέχω άλλο τα δικά σας μέτρα, τη λογική της καχυποψίας, την γεμάτη ερωτηματικά,αντιρρήσεις κι αμφιβολίες.

Η συναναστροφή μου με νέους ανθρώπους δε με κάνει λιγότερο χριστιανή, λίγοτερο πιστή ή λιγότερο ανθρώπινη. Αντιθέτως,μαθαίνω απ’τα λάθη μου. Δεν πηγαίνω γυρεύοντας, μα κι αν στραβοπατήσω θέλω να είσαι εκεί να με στηρίξεις ή έστω να νιώθω πως είσαι εκεί. Σε θέλω δίπλα μου, βοηθό και σύμμαχο, γιατί πολύ απλά μόνη μου φοβάμαι. Θέλω κι εγώ τη στήριξη στη ζωή. Δεν αντέχω άλλο την καταπίεση,τους κανόνες που υπάρχουν για το δήθεν καλό μου. Δε με βοηθάς έτσι. Με πνίγεις. Δεν μπορώ ν’ανασάνω..

Βλέπω τους ανθρώπους χαρούμενους, χαμογελαστούς με το δικό τους περίγυρο κι αλήθεια τους χαίρομαι, αλλά όταν πρόκειται για κάποιον εκτός του περιγύρου; Τότε τι συμβαίνει; Γιατί είναι πιο επιφυλακτικοί και λιγότερο χαμογελαστοί; Γιατί; Άλλωστε ακόμη κι αν ξέρουν κάτι αρνητικό για κάποιο πρόσωπο που γνωρίζουν είμαι σίγουρη πως γνωρίζουν το θέμα μονόπλευρα και δε ρώτησαν την εκδοχή της άλλης πλευράς. Αλήθεια ρώτησες ποτέ τον άλλο πως ένιωσε; Πώς νιώθει τώρα; Γι’αυτό σου λέω υποκριτές είμαστε. Αν κι από σένα που ζεις μέσα στην εκκλησία (όσο μπορείς και προσπαθείς) δε βρω λίγη παρηγοριά, τότε από ποιον θα βρω; Γιατί και μες στην εκκλησία αυτή η αντιμετώπιση; Πολύ με στενοχωρεί!

Η συναναστροφή των δύο φύλων ή, πιο σωστά, η σωστή συναναστροφή των δύο φύλων είναι υγιής και πρέπει να υπάρχει. Δε λέω να φτάσουμε στα άκρα, άλλωστε κι εγώ θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου γενικά συντηρητικό. Όμως, μη με κάνετε να νιώθω τύψεις που φέρνω στο μυαλό μου κάποιον. Με κάνετε να νιώθω μη φυσιολογική. Μου δημιουργείτε συμπλέγματα. Γιατί στους συνομηλίκους μου να μη μιλάω άνετα; Γιατί να τους έχω στο περιθώριο; Γιατί να φοβάμαι να γελάσω μαζί τους, να συμπάσχω μαζί τους, να τους κάνω φίλους μου, να τους αγαπήσω, να τους μάθω…;; Γιατί; Δεν είναι αμαρτία. Δεν μπορεί να είναι αμαρτία αυτή η συναναστροφή! Κι όμως.. Με κάνεις κι αισθάνομαι απαίσια. Λες κι είμαι εκτός εποχής, εκτός τόπου και χρόνου. Στο ξανατονίζω, δεν εννοώ να φτάσουμε στο άλλο άκρο, να πάμε γυρεύοντας και να δώσουμε χώρο στον πονηρό. Μα μη μας οδηγείτε και στην κατάσταση της αποστείρωσης. Τότε είναι που γινόμαστε δακτυλοδεικτούμενοι. Και ναι ο χριστιανός πρέπει να ξεχωρίζει από τον κόσμο, γιατί είναι χριστιανός, όχι όμως να φτάσουμε και στην υπερβολή. Δε θα συμβεί τίποτε άσχημο, αν είσαι προσεκτικός, αλλά όταν ξέρω πως κάθε μου στραβοτιμονιά θα είσαι εκεί για να την κρίνεις κι όχι να την αγκαλιάσεις, τότε ναι, έχω άγχος, νιώθω πίεση και ζω όπως θες εσύ.ΕΣΥ!!! Όχι,όπως θέλει ο Χριστός, αλλά όπως θες εσύ. Είναι σαν να λες στην Κυριακή Προσευχή.. γενηθήτω το θέλημά μου.. Νομίζω πως δεν το θες αυτό, γι’αυτό ξανασκέψου το πριν με κατακρίνεις, πριν με σχολιάσεις, πριν επηρεάσεις τους άλλους και τους κάνεις να είναι προκατειλημμένοι και καχύποπτοι μαζί μου. Σκέψου λίγο τι θα ήθελε ο Θεός… Σκέψου λίγο τι θα ήθελες εσύ για τον εαυτό σου, το παιδί σου, το φίλο σου… Και μετά πράξε…"

από εδώ: http://vasilioskosmas.wordpress.com/2011/09/17/%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/