Πόσο ζηλεύω τις πέστροφες. Που δε λογαριάζουν την ορμή του νερού και κολυμπούν κόντρα στο ρεύμα...
Άραγε, πόσες φορές κάναμε και μεις κάτι αντίστοιχο στη ζωή μας; Πόσες φορές αποφασίσαμε να ξεφύγουμε απ'το βόλεμα της καθημερινότητας; Απ'την απίστευτα στείρα ρουτίνα μας; Πόσες φορές προσπαθήσαμε να μιλήσουμε ειλικρινά στο Θεό;
Αυτό ζηλεύω: την αληθινή ζωή. Αυτό επιθυμώ: το γνήσιο βίωμα. Να είμαι αληθινός όσο και αν μου κοστίζει. Όσο και αν οι περιστάσεις δεν ανέχονται κάτι το διαφορετικό. Κι όλο αυτό, μυστικά...
Δύσκολο, μα αξίζει. Να κάνω ό,τι μπορώ για να στεριώσω σε μια σχεδία στη θάλασσα των πειρασμών. Να αγαπώ ανυπόκριτα, άδολα, ειλικρινά. Απροϋπόθετα. Λέξεις με τόση βαρύτητα.
Καιρός να περάσουμε απ'τη θεωρία στην πράξη. Καιρός να δείξουμε ότι με το Θεό βοηθό μπορούμε να κινήσουμε για την ανακάλυψη της αληθινής ζωής.
κι αν ο αγέρας φυσά δεν μας τρομάζει... σαλοί..., τρελοί και παλαβοί με τον Κύριο μας Αυτός μας δίνει το Λόγο του πως αμα το θέλουμε πολύ πάνω στα αγριεμένα κύματα θα πατήσουμε και όρη θα μετακινήσουμε... μ΄ένα μας λόγο! Ναι Κύριε ΠΙΣΤΕΥΩ στο λόγο σου... τίποτα δεν είναι ο θάνατος μια πόρτα που ανοίγει κι εκεί στη γωνία ξέρω ότι θα με περιμένεις αγαπημένε... το ξέρω γιατί μου το είπες! ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
ΑπάντησηΔιαγραφή