Κάπου διάβασα ότι " Ο Θεός δεν είναι υπόθεση μερικών στιγμών του εικοσιτετραώρου"
Πόσο μεγάλα νοήματα συμπυκνωμένα σε μια μόνο φράση...
Αυθόρμητα, αράζουν στο λιμάνι της σκέψης μου κάποιοι προβληματισμοί...
Ο Θεός δεν θέλει τους βολεμένους, τους "καθωσπρέπει". Η πίστη δεν είναι σύνολο κανόνων, δεν είναι Σύνταγμα, ΔΕΝ είναι κατάλογος πράξεων. Είναι βίωμα, είναι αγώνας, είναι κυνήγι. Είναι εμπειρία η πίστη.
Δεν γίνεται, λοιπόν, να ζω όπως μου καπνίζει και ξαφνικά να κάνω μια προσευχή (που μοιάζει περισσότερο με απαίτηση εγωιστική -σανίδα σωτηρίας του υποσυνείδητού μου) και μετά έχω την απαίτηση να περιμένω και απάντηση.
Ανάβοντας ένα κερί (σαν από υποχρέωση) ή πηγαίνοντας εκκλησία το Πάσχα "για το καλό" ουσιαστικά καταστρέφω κάθε υποψία εκδήλωσης της ζεστασιάς του Θεού. Χρειάζεται καρδιά, χρειάζεται αγώνας συνεχόμενος. Απαιτείται κόπος και τρέξιμο και εσωτερική αναζήτηση και δίψα. Εδώ φαίνεται και η ενεργοποίηση του χαοτικού και μεγαλύτερου (και τόσο ακατανόητου σε μας) δώρου μας: της απόλυτης ελευθερίας μας.
Συγχώρεσέ μου τις άτακτες σκέψεις, τις σκόρπιες μου. Απλά την καρδιά μου σου ανοίγω...
Πόσο δύσκολο να έχουμε διαρκώς στο νου μας αυτόν τον αγώνα..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλή σου μέρα Θαλασσινέ!
Η πίστη μας είναι υπέρλογη. Πάνω, πέρα και έξω πα'τη λογική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολύ δύσκολο όντως... Αλλά και τόσο περιπετειώδες και ωραίο! Σαν ένα ταξίδι στ'ανοιχτά της θάλασσας!
Καλημέρα Σταρούλα :)
Καλή βδομάδα καλέ μας φίλε! Η Παναγιά μαζί μας. ΟΙ κολοί σου φίλοι Π+Φ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σας καλοί μου φίλοι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και καλή εβδομάδα να'χετε :)
Είναι φοβερό πόσο εύκολα μπορεί να θολώσει ο νους μας και να κάνουμε ενέργειες δίχως να σκεφτούμε το Θεό.Αυτές οι πτώσεις είθε να είναι σύντομες και διδακτικές για τις επόμενες φορές!Καλό μας αγώνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο δίκιο έχεις Άννα-Μαρία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν εμφιλοχωρήσει η αμαρτία, τότε η ψυχή μας παραλύει κυριολεκτικά...
(μάλιστα σήμερα διάβασα μια ανάρτηση σχετική που μου άρεσε πολύ: http://enakathemera.blogspot.com/2012/05/blog-post_14.html )
Καλημέρα :)
Μόλις το διάβασα!Ανατριχιαστικό!Πόσο ταιριάζει με την περίπτωση της αμαρτίας!Ας έχουμε τα μάτια μας κι όλα τα όργανα του σώματος μας και το νου μας και την καρδιά σε επαγρύπνιση,αλλά κι αν πέσουμε ας μην απελπιστούμε!Η μετάνοια κι η εξομολόγηση πάντα βοηθούν!
ΔιαγραφήΝαι...
ΔιαγραφήΜάλιστα μου ήρθε μια σκέψη να γράφαμε τίποτα για την απογοήτευση ως όπλο του διαβόλου. Θα δείξει.
Καλημέρα!
πω πω τί παμπόνηρη γυναίκα!
ΑπάντησηΔιαγραφή-διάβασα την ανάρτηση για την οποία γράφεις.
καλή εβδομάδα Σεβάχ.
Καλησπέρα Summertime Blues :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα!
υγ: Τ'όνομά σου θυμίζει υπέροχες απογευματινές καλοκαιρινές στιγμές σε καφετέρια με blues μουσική... Πότε επιτέλους θα'ρθει το καλοκαίρι να πάμε όλοι μας διακοπές;
Τις ίδιες σκέψεις, μου υπαγορεύει κι η δική μου καρδιά καλέ μου φίλε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤαπεινά πιστεύω, πως όταν η ψυχή αντιληφθεί ΠΛΗΡΩΣ την αδυναμία της και πάψει να έχει εμπιστοσύνη στις δικές της δυνάμεις, αυτομάτως στρέφεται ανήμπορη στον καλό Θεό μας, ζητώντας άμεσα τη στήριξή Του, για τον κάθε πειρασμό που συναντάει στην πορεία της...
Ο καλός Θεός μας, αμέσως την αγκαλιάζει κι εκείνη ξαφνιασμένη, γεύεται το Έλεος Του, μέσα στην απόλυτη αδυναμία της...
Τότε αντιλαμβάνεται η ψυχή, πως οι "μερικές στιγμές του εικοσιτετραώρου" γίνονται ελάχιστες για να καλύψουν την ακόρεστη δίψα της κι αφήνεται ολοκληρωτικά, στην πηγή της "απρόσμενης" ευτυχίας της...
Σ΄ευχαριστώ, για τις όμορφες αναρτήσεις σου!
Καλό βράδυ!
Θεώνη
Σ'ευχαριστώ πολύ, Θεώνη, για το βιωματικό σου σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ!
Να μια δημοσίευση που δεν είχα διαβάσει και άξιζε πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ Σεβάχ μου!
Φιλιά!