Όταν οι άνθρωποι με ρωτούν πανικόβλητοι "μήπως έχουν κατάθλιψη", όπως θα ρωτούσαν αν έχουν χολέρα, προσπαθώ να τους σπρώξω να ξανακοιτάξουν και να αναλογιστούν τις αιτίες της λύπης τους. Διότι αν υπάρχουν σοβαρές αιτίες να λυπάσαι, ακόμα και -έστω για λίγο- να απελπίζεσαι, δεν είναι περισσότερο υγιές να υποφέρεις παρά να είσαι μέσα στην καλή χαρά; Ο ίδιος ο Χριστός φτάνει να ψιθυρίζει: "Περίλυπος είναι η ψυχή μου μέχρι θανάτου..." Να κλαίει όταν πληροφορείται ότι ο φίλος του ο Λάζαρος είναι νεκρός. Κι ας ξέρει για την Ανάσταση, κι ας ξέρει για την μετά θάνατον ατελεύτητη ζωή. Ακόμα κι αν ξέρει, Εκείνος πονάει, κλαίει και αιμορραγεί.
Ήρωας δεν είναι εκείνος που δε φοβάται, που δεν πικραίνεται. Είναι εκείνος που φοβάται, που πικραίνεται το ίδιο με τον καθένα μας, ίσως και περισσότερο -γιατί όσο γενναιότερος τόσο πιο ευαίσθητος- , αλλά ο φόβος δε μεταλλάσσει τις αποφάσεις της καθαρής του καρδιάς, δεν επηρεάζει τις επιλογές του ωριμότερου νου του. Ο Αντρέι Ταρκόφσκι γράφει πως δυνατός είναι εκείνος που λυγίζει. Πως διασώζεται όποιος μπορεί να γέρνει έτσι όπως λυγίζουν τα δέντρα στις θύελλες.
απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Ο παλιάτσος και η άνιμα", εκδ. Ψυχογιός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου