Με αδικούν (μέρος Γ')

Υπάρχει, όμως, και το παράδειγμα του Αγίου Νεκτάριου. Το τέλειο και ακραίο (με την καλή έννοια) παράδειγμα της απόλυτης -εν λευκώ- ταπείνωσης! Τι κατηγορίες απίστευτες του είχαν απευθύνει... Και, όμως, εκείνος δεν αντέδρασε ποτέ! Δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του ούτε έτρεξε να απαιτήσει το δίκιο του ποτέ! Και στη ζωή του, ο Θεός δεν έφερε τα πράγματα ώστε να φανεί ότι τον δικαιώνει κοσμικά. Όμως, τώρα είναι ένας απ'τους μεγαλύτερους αγίους! Απολαμβάνει τον παράδεισο, δροσίζει  κι εμάς τους αδύναμους ανθρώπους με την παρουσία και τα θαύματά του. Και όλα αυτά, επειδή αποδέχτηκε τις αδικίες και τις συκοφαντίες. Δε λέω ότι αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς, απλά το αναφέρω σαν παράδειγμα. Ας μην ξεχνάμε και την ιστορία του Ιώβ ή του Ιωσήφ...

Το σχέδιο του Θεού είναι ένα πλεκτό που εμείς οι άνθρωποι το κοιτάζουμε απ'την πίσω όψη, λέει ο π.Ανδρέας Κονάνος. Μας φαίνεται ακατανόητο και βιαζόμαστε να κρίνουμε. Το καράβι της ζωής μας σίγουρα θα περάσει από τρικυμίες. Έτσι είναι η ζωή. Δε γίνεται αλλιώς... (Οι δυσκολίες και τα εμπόδια είναι αυτά που μας βοηθούν να προχωρήσουμε). Το χαοτικό και μέγιστο δώρο του Θεού σε μας, η άνευ όρων ελευθερία μας, είναι εκείνη που μας προσδίδει και μας χαρίζει απεριόριστες δυνατότητες!

Σε μια της ζωής τρικυμία, λοιπόν, έχω άπειρες δυνατότητες: Να πέσω στη θάλασσα.  Να μπω μέσα  στην καμπίνα μου και να αρχίσω να κλαίω. Να τα βάλω με το Θεό που επέτρεψε την τρικυμία. Και πολλές άλλες. Ο Χριστιανός, όμως, ο γνήσιος άνθρωπος που πιστεύει (έστω και απειροελάχιστα -μα αληθινά) ξέρεις τι θα κάνει; Εκεί που οι άλλοι θα βρίζουν, θα καταριούνται, θα φωνάζουν και θα χάνουν την ψυχραιμία τους, εκείνος θα αδράξει το τιμόνι του καραβιού και ταυτόχρονα θα προσευχηθεί πύρινα και καρδιακά...Θ' αγωνιστεί.

Γιατί η πίστη θέλει λεβεντιά και αρχοντιά. Γιατί η πίστη μας δυναμώνει μέσα στις ατέλειές μας. Γιατί η λογική του Θεού προϋποθέτει η ενδοχώρα μας να καλλιεργείται αθόρυβα, μα τόσο καρπωτικά...