Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα (μέρος Α')

... Τα "ελάχιστα" τούτα είναι μονάχα τα ουσιαστικά, τα θεϊκά δηλαδή. Αν δεν πεινούσε γι'αυτά και μόνο γι'αυτά η καρδιά, δε θα ήταν μεγάλη καρδιά.

(...) Κι ο Χριστός θαύμαζε τα πουλιά που δε σπέρνουν ούτε θερίζουν, κι όμως βρίσκουν τροφή και κελαηδούν, τα αγριολούλουδα που δεν υφαίνουν, δεν κεντούν κι όμως φορούν στολές λαμπρότερες από των βασιλιάδων, κι ενώ ακόμα και οι αλεπούδες έχουν φωλιές, ο Γιος του Θεού δεν έχει πού την κεφαλή κλίνη... Πόση αυτάρκεια! Τι ανεξαρτησία από τα του κόσμου! Πόση αναγνώριση του τι πράγματι ποθεί μια ψυχή για να είναι υγιής και ωραία! Τον ήλιο, τη γλύκα της ζεστασιάς. Τίποτε απ'όσα πουλάνε στην αγορά.

Πίστη στη Θεία Πρόνοια, την πιο ευφάνταστη υφάντρα. Τη γαλήνη από τα ουσιώδη που βρίσκονται μονάχα εντός, φυσικοί σπόροι που θέλουν πότε πότε να ποτίζει κανείς με ελάχιστο νερό από βροχή, που κι αυτή, γενναιόδωρη, πέφτει σε δικαίους και αδίκους.

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα", εκδ. Ψυχογιός