Πόσο υπέροχος ήταν τελικά ο τραυματισμός!

Πριν λίγες μέρες τραυματίστηκα στο χέρι σηκώνοντας κάτι βαριά κιβώτια. Τενοντίτιδα στο χέρι στο ύψος του αγκώνα [ή κάτι τέτοιο :)] απεφάνθη ο καλός μου γιατρός (ένας υπέροχος άνθρωπος!). Μου απαγόρευσε να το κουράζω. "Τέρμα το βραδινό τρέξιμο στην παραλία δηλαδή, γιατρέ;". "Για 15 μέρες όχι!" μου απάντησε με κατανόηση.

Κι, όμως, αυτή η δυσάρεστη εμπειρία με οδήγησε σε νέες περιπέτειες και εμπειρίες και διδάχτηκα πολλά πράγματα! Ακούγεται τρελό, όμως είναι αλήθεια!

Η διαδρομή απ'το σπίτι προς την παραλία απέκτησε νέο νόημα. Περπατώντας (αντί τρέχοντας πλέον) άρχισα ν'ανακαλύπτω το πόσο όμορφα δέντρα υπήρχαν. Άρχισα να βλέπω λουλούδια πολύχρωμα και να μυρίζω το άρωμά τους. Άκουσα υπέροχα κελαηδήματα απ'τα καναρίνια μιας γλυκιάς γιαγιούλας. Θαύμασα τις υπέροχες ζωγραφιές στους τοίχους ενός σπιτιού στα δεξιά μου. Και άλλα πολλά που δε θέλω να σε κουράσω.Τελικά, αν δεν τραυματιζόμουν, δε θα τα παρατηρούσα και δε θα τα ζούσα όλα αυτά. 

Στη ζωή δεν χρειάζεται πάντα να τρέχουμε. Πρέπει να μάθουμε και να χορεύουμε αργά. Να ζούμε τις στιγμές και να τις χαιρόμαστε.

Καλημέρα σε όλους, τραυματίες και υγιείς!