Στον ουρανό συμβαίνουν τα πιο απροσδόκητα

Περπατώντας σε πεζόδρομο της πόλης του πατρικού μου... Το βλέμμα μου αναζητά μια ανάσα γαλήνης.

Οι φορές που νιώθεις μια ανεξήγητη νωχελικότητα είναι -νομίζω- οι στιγμές που η ψυχή στέκεται μετέωρη μπροστά στο μεγαλειώδες χάος της ζωής. Αναποφάσιστη για το πού και το πώς της πορείας της...

Ασυναίσθητα, η καρδιά χτυπά πιο γρήγορα. Ίσως για να κερδίσει τους χαμένους χτύπους της αναποφασιστικότητας. Το χαμένο έδαφος που στο βάθος του διακρίνεται στέρεο και ανόθευτο. Σαν την αγάπη.

Κοιτάζω τους συν-ανθρώπους που περπατούν. Οι πιο πολλοί καταπονημένοι απ'το μεσημεριανό λιοπύρι, με κατεβασμένα τα κεφάλια, αναζητούν μερικές οάσεις σκιάς, δροσιάς. Σαν αποξενωμένοι απ'το περιβάλλον. Δεν κοιτούν πουθενά αλλού. Μοναχοί ανάμεσα σε πολλούς. Υποβεβλημένοι, καταβεβλημένοι.

Έτσι συνήθως γινόμαστε όταν λείπει η ειρήνη απ'τα τρίσβαθά μας. Σκληραίνει η συμπεριφορά μας και φαντάζουμε απόκοσμοι μέσα στον κόσμο. Η μοναξιά πληγώνει. Σαν αγκάθι που από όπλο προφύλαξης μεταστοιχειώνεται σε ασαφή αυστηρότητα που μας ματώνει. Θυμήσου και το λουλούδι του μικρού πρίγκηπα. 

Περικυκλωνόμαστε από εμπόδια, βάσανα και δυσκολίες και έτσι αδυνατούμε να σηκώσουμε το βλέμμα μας στον ουρανό. "Κι, όμως, στον ουρανό συμβαίνουν τα πιο απροσδόκητα" λέει η Μάρω Βαμβουνάκη και συνεχίζει: "...μονάχα που σπανίως σηκώνουμε το κεφάλι και κοιτάμε προσεκτικά προς τα πάνω".

Μακάρι, ψυχή μου, να μάθεις να κοιτάς προς τον ουρανό. Προς αυτόν που σε έπλασε και σ'αγάπησε. Και σ'αγαπά. Και θα σ'αγαπά (Τι σπουδαία λέξη η αγάπη...). Εκεί θα βρίσκεις τη γαλήνη που σου λείπει. Απ'τον ουρανό θα αντλήσεις την ειρήνη.

απ'το ημερολόγιο του Σεβάχ του Θαλασσινού

υγ: Η ψήφος σας μετράει! (δείτε πάνω δεξιά)