Υλικός τυχοδιωκτισμός...

Πριν κάμποσο καιρό μελέτησα ένα φανταστικό βιβλίο: Τη "γη των ανθρώπων" του Αντουάν Ντε Σαιντ-Εξιπερύ...

Απ'την αρχή του βιβλίου κιόλας η γραφή του Εξιπερύ με είχει συνεπάρει...

Σε κάποιο σημείο, κάπου στο δεύτερο κεφάλαιο (που λέγεται "Οι συνάδερφοι") ο Εξιπερύ αναφέρεται στον υλικό τυχοδιωκτισμό και στο κυνήγι του χρήματος. Και αυτό το συνδέει με το πώς αυτή η φενάκη απομυζά κάθε ίχνος ζωής, φρενάρει την ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας και μας πνίγει στο βάλτο της μοναξιάς.

Αντιγράφω μια μικρή παράγραφο:

Νομίζοντας πως δουλεύουμε για τα μοναδικά υλικά αγαθά, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να χτίζουμε οι ίδιοι τη φυλακή μας. Κλεινόμαστε εκεί ολομόναχοι με το πρόσκαιρο του χρήματος, που δεν μας δίνει τίποτα που να τ'αξίζει να το ζήσουμε.


υγ: Στη φωτογραφία, ο Εξιπερύ σε μια απ'τις πτήσεις του.