Μόνο η μετάνοια...

Είναι πολλά που άλλαξαν,που αλλάζουν και θα συνεχίζουν να αλλάζουν! Σκεφτόμουν τα πορτοφόλια μας που για ένα περίεργο τρόπο και ενώ τα τροφοδοτούμε (όσο μπορούμε) είναι μονίμως άδεια. Δε μας φτάνουν τα λεφτά. Σκεφτόμουν το στομάχι και το κεφάλι μας που όσο και να τα γεμίζουμε πάντα ανικανοποίητα μένουν. Τέλος σκεφτόμουν και τις ζωές μας. Άδειες, χωρίς χαμόγελα, χωρίς αισιοδοξία, χωρίς διάθεση για τίποτα.Ίσως και για κανέναν!

Προσπαθώ να καταλάβω γιατί γίνονται όλα αυτά και ξάφνου συνειδητοποιώ πως έφτασα στο σημείο να ξεστομίζω πράγματα που κάποτε ήταν αδιανόητο ακόμη και να τα σκεφτώ. Μετανιώνω ίσως για επιλογές, πιστεύω πως θα μπορούσα να πράξω ορθότερα, με περισσότερη λογική ή με περισσότερο συναίσθημα, αλλιώτικα πάντως. Άραγε πόσο σοφό είναι να λες «δε μετανιώνω ποτέ για τις πράξεις και τις αποφάσεις μου»; Ναι, όλα όσα επέλεξα,όλα όσα έπραξα με κάνουν αυτήν που είμαι σήμερα, αλλά μήπως θα ήταν σοφότερο να πω πως ίσως αν άλλαζα κάποια πράγματα,σήμερα θα ήμουν λίγο, έστω λίγο, πιο αισιόδοξη; Μπορεί βέβαια και να μην ήμουν, αλλά δε θα το μάθουμε ποτέ!

Δε σας κρύβω πως ώρες-ώρες απογοητεύομαι,στενοχωριέμαι και γενικότερα νιώθω μια θλίψη! Τότε, εκείνες τις ώρες είναι που σκέφτομαι -ίσως περισσότερο από κάθε άλλη ώρα- πως πράγματι κάποιος μας ψεκάζει με κάτι. Πρέπει να είναι κάτι που μειώνει τα χαμόγελα, αυξάνοντας ταυτόχρονα την οργή, τα νεύρα και το θυμό, κάτι που σου δημιουργεί διαρκώς το αίσθημα του ανικανοποίητου. Κάτι που δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω, αλλά αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως δε μου αρέσει, με θλίβει και δε με αφήνει να χαρώ και να ονειρευτώ για το μέλλον που έρχεται. Νιώθω πως δεν έχω αξία κι ούτε και πρόκειται ποτέ να αποκτήσω, εγκλωβισμένη σε μια χώρα που δεν πάει πουθενά. Βλέπω νέους να κλαίνε στις τηλεοράσεις για το μέλλον που τους στερούν και ταυτίζομαι μαζί τους, μπορεί όχι ως μαθήτρια -ως φοιτήτρια πια- αλλά ταυτίζομαι. Ακούω πως άνθρωποι αυτοκτονούν καθημερινά. Γιατί; Γιατί φτάσαμε ως εδώ; ΓΙΑΤΙ;

Το μόνο που θέλω και μπορώ να πω είναι πως μόνο η μετάνοια θα μας σώσει! Μόνο μέσα από τη μετάνοια θα δούμε λίγο φως. Ο Χριστός είναι εκεί για μας, πάντα ήταν. Ας Τον αναζητήσουμε, ας στραφούμε προς το μέρος Του, ας μη συνεχίσουμε να γυρνάμε επιδεικτικά την πλάτη μας! Ας μετανοήσουμε κι ας ξυπνήσουμε μέσα μας το ελληνορθόδοξο μας πνεύμα.Υπάρχει μέσα στον καθένα μας ακόμη κι αν το ΄χουμε ξεχάσει.Κι έτσι θα βρίσκουμε πάντα λύσεις και δε θα οδηγούμαστε σε αυτοκτονίες, απελπισμένες κινήσεις και ανούσιες ζωές. Θα ζούμε για το τώρα.Θα ελπίζουμε. Αλλά και πάντα θα έχουμε μέσα μας αυτό το ανικανοποίητο που ουσιαστικά γεμίζει μόνο με την Ουράνια Βασιλεία!

(Ευχαριστούμε πολύ την Α.Λ. για το κείμενό της!)

Αναδημοσιεύουμε από εδώ