Στο σπουδαίο βιβλίο που μελέτησα πριν λίγο καιρό (του Αντ. Σαιντ-Εξιπερύ, Γη των ανθρώπων, εκδ. Ζαχαρόπουλος) βρήκα ένα ενδιαφέρον κομμάτι που μιλάει για την συναλληλία, το ότι πρέπει να ανακαλύψουμε και τους γύρω μας ανθρώπους. Να μάθουμε να ανοιγόμαστε, να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας με τους γύρω μας. Αλλά, ας αφήσω τον Αντ. Σαιντ Εξιπερύ να μας μιλήσει με τον αριστουργηματικό, ιμπρεσσιονιστικό, ημερολογιακό τρόπο γραφής του...
Δοκιμάζαμε την ελαφριά ζεστασιά κάποιας έκστασης σαν στην καρδιά μιας καλά προετοιμασμένης γιορτής. Κι, ωστόσο, ήμασταν απίθανα φτωχοί. Άνεμοι, αστέρια...(...) Μα σ'αυτό το άσκημα φωτισμένο χαλί της άμμου ήμασταν έξι ή εφτά άνθρωποι που δεν είχαν τίποτε άλλο στον κόσμο παρά μονάχα τις αναμνήσεις τους και μοίραζαν τα αδιόρατα πλούτη τους.
Επιτέλους, το γεγονός ήταν πως είχαμε ανταμώσει. Περπατάμε καμιά φορά ο ένας δίπλα στον άλλο, μέσα στη σιωπή μας ή πάλι ανταλλάζουμε λέξεις που δε μας εκφράζουν διόλου. Μα, να'σου η ώρα του κινδύνου. Λοιπόν, ο ένας ακουμπά στην πλάτη του άλλου. Νιώθουμε πως ανήκουμε στην ίδια κοινωνία. Πλαταίνουμε τον κόσμο μας ανακαλύπτοντας πως υπάρχουν κι άλλες συνειδήσεις. Κοιταζόμαστε μ'ένα πλατύ χαμόγελο. Σαν τους απελευθερωμένους φυλακισμένους που τους αφήνει εμβρόντητους η απεραντοσύνη της θάλασσας....
Υπέροχο βιβλίο!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα απο τα δικά μου αγαπημένα αποσπάσματα το παρακάτω:
''"Κάθησα απέναντι σε ένα ζευγάρι. Ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα το παιδί είχε κουρνιάσει και κοιμόταν. Μα γύρισε στον ύπνο του, και στο φως της λάμπας είδα το πρόσωπό του. Α! Τί γλυκό προσωπάκι! Από κείνο το ζευγάρι είχε βγει κάτι σα χρυσός καρπός. Από κείνα τα βαριά σκουτιά είχε βγει αυτό το επίτευγμα της γοητείας και της χάρης. Έσκυψα πάνω σε αυτό το απαλό μέτωπο. Σ'αυτά τα γλυκά σουφρωμένα χείλη και είπα μέσα μου: Να ένα πρόσωπο μουσουργού, να ο Μότσαρτ όταν ήταν παιδί, να μια ωραία υπόσχεση ζωής. Οι μικροί πρίγκιπες των παραμυθιών δεν είχαν καμιά διαφορά από αυτό: προστατευμένο, χαϊδεμένο, καλλιεργημένο, και τί δε θα μπορούσε να γίνει! Όταν στους κήπους γεννιέται, από διασταύρωση, ένα καινούριο ρόδο, όλοι οι κηπουροί συγκινούνται. Το απομονώνουν, το καλλιεργούν, το προσέχουν και το περιποιούνται. Μα δεν υπάρχουν κηπουροί για τους ανθρώπους. [...] Είναι κάτι σαν το ανθρώπινο γένος που πληγώνεται εδώ, κι όχι το άτομο. Αυτό που με βασανίζει δε θεραπεύεται με τις σούπες των λαϊκών συσσιτίων. Αυτό που με βασανίζει δεν είναι ούτε αυτές οι καμπούρες, ούτε αυτές οι ασκήμιες. Είναι ο Μότσαρτ που δολοφονείται μες στον καθένα από αυτούς τους ανθρώπους...."
Καλή σου μέρα!
Καλημέρα Σταυρούλα! Πολύ ωραίο απόσπασμα. Ίσως το βάλω ξεχωριστή ανάρτηση κάποια στιγμή. Ευχαριστώ :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφος και ο δικός σου χώρος! Αλλά παρ'ότι σε είχα "ανοιχτά" όλη μέρα στη δουλειά -δεν έχω σχολάσει ακόμα- δεν άδειασα να σε μελετήσω καλύτερα! Το βραδάκι , με ποτάκι που θα έχω χαλαρώσει! Καλό απόγευμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή απόγευμα iris :)
ΑπάντησηΔιαγραφή