Έξω σκοτεινός ο ουρανός. Μπουμπουνίζει και βρέχει. Τ'ακούω ξαφνικά τα βουητά και θυμάται παγωμένη η καρδιά μου τις οβίδες που σκάνε, ξεσκίζοντας τις ελπίδες και τα όνειρα στην Παλαιστίνη. Βλέπω τη βροχή και η καρδιά μου κλαίει κι αυτή.
Ζωές που ξετυλίγονται και κόβονται απότομα απ'το πάτημα ενός κουμπιού μονάχα. Χαμόγελα που μένουν άχρωμα, ακίνητα. Μαλλιά σκονισμένα και μάτια που στράφηκαν απότομα στον ουρανό. Σαν κάτι να'κλεψε, θαρρείς, τη προσοχή τους...
"Χέρια που δε χωρούν τα δάκρυα, έγιναν αίμα, έγιναν σύνορα κλειστά"...
Φωτιά αόρατη να εκτοξευτεί απ'τα τείχη της καρδιάς μου τα κλειστά.
Ένα δάκρυ και μια προσευχή κι από μένα Σεβάχ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα !
καλημέρα Αριστέα μου!
ΔιαγραφήΗ μια προσευχή ας σπρώχνει την άλλη. Ο ένας μας ας παρακινεί τον άλλον.
Δε μένουμε αδιάφοροι, ακόμη και αν ο πόλεμος δε χτύπησε τη δική μας πόρτα.
(Ίσως ταιριάζει λίγο: http://aoratigonia.blogspot.gr/2011/09/blog-post_19.html)
Έτσι ακριβώς είναι... δυστυχώς έτσι ακριβώς είναι.. ζωές που κόβονται με το πάτημα ενός κουμπιού και ... η ζωή συνεχίζεται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα V μου!
ΔιαγραφήΑς κάνουμε ό,τι μπορούμε. Ας προσευχηθούμε με την καρδιά μας. Εμείς ας μην ξεχνάμε.
(Όπως λέει και η Κική Δημουλά:
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.)
Μακάρι να πάψει να υπάρχει αυτή η κατάσταση στην Παλαιστίνη και να μπορέσουν τα παιδιά να ζήσουν ως παιδιά όπως όλα τα παιδιά του κόσμου
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι, Δελφινάκι μου, μακάρι...
ΔιαγραφήΜε θλίβει πολύ ο πόλεμος, όπως με θλίβουν πολύ και οι 600.000 αμβλώσεις κάθε χρόνο στην Ελλάδα, γενοκτονία Ελλήνων λόγω ηδονής κι ανευθυνότητας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΩ...
ΔιαγραφήΌντως πολύ θλιβερό...
Κι έφτασε η ανθρώπινη ζωή να μην έχει την παραμικρή αξία....δυστυχώς...!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, Ελένη μου...
ΔιαγραφήΒωμός στα συμφέροντα κάποιων...
Γιατί να γίνονται τόσες δεκαετίες αυτά στ΄ Άγια χώματα που έζησε ο Χριστός;Εκεί που γεννήθηκε, μεγάλωσε, δίδαξε και σταυρώθηκε Αυτός για την αγάπη, γιατί να υπάρχει τόση έχθρα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλη μια καλημέρα γεμάτη θλίψη Σεβάχ!:(
Το ίδιο ακριβώς σκεφτόμουν κι εγώ, Σοφία μου...
ΔιαγραφήΔε μου το βγάζεις απ'το μυαλό όμως ότι ίσως να συμβαίνουν σαν υπενθύμιση ότι αυτή η γη δεν είναι η μόνιμη πατρίδα μας. Ίσως και να είναι χαζομάρα, δε ξέρω... Αλλά μου έχει περάσει απ'το μυαλό...
Καλό μεσημέρι
Ελπίζω να μη σας κουράζω με τις αναρτήσεις αυτές που αποπνέουν πόλεμο. Μα το αισθάνομαι έτσι. Σαν υποχρέωση για όλες αυτές τις ψυχές που καθημερινά φτερουγίζουν για άλλους ουρανούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελειώνω αύριο, κλείνοντας την τριλογία της θλίψης. Ας μεταμορφώσουμε σε προσευχή τα συναισθήματά μας αυτά...
Τα σύνορα της γής μοιάζουν με πρόχειρα ράμματα που τράβηξαν κάποιοι...χωρίζουν θαρρείς ένα κομμάτι γης και ξεχνούν πως χωρίζουν και τις ψυχές...ο πόλεμος...οι οβίδες...η φωνές...ο φόβος που απλώνεται...οικογένειες που χωρίζονται....και λίγο πιο μακριά ο κόσμος να συνεχίζει την ζωή του...αυτή είναι η σκληρότητα του κόσμου που φτιάξαμε...ακριβώς αυτή...!Μια ζωή στην Παλαιστίνη πόλεμος...ένας φόβος απλωμένος σαν πέπλο από πάνω της...και όμως κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει...ούτε τα δάκρυα...ούτε οι προσευχές...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩ, πολύ σωστά τα λες, Νίνα!
ΔιαγραφήΜε τέτοια σκληροκαρδία που έχουμε...
Αν είχαμε πίστη πραγματική, θα είχαμε και προσευχή δυνατή. Αλλά οι καρδιές μας είναι παγωμένες. Κλεισμένοι στο καβούκι μας, στον εαυτό μας. Κοντόφθαλμοι. Άχρωμοι και άνευροι.
Δε κάνουμε "τον παγκόσμιο πόνο προσωπικά δικό μας" που έλεγε και ένας σπουδαίος άνθρωπος.
Ας προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε! Βελτίωση του εαυτού μας, πιο πολλή προσευχή, ενεργή συμμετοχή στη συλλογή τροφίμων,κλπ...
Θυμάμαι, Νίνα και τη γνωστή σ'όλους μας φράση του Μπ.Μπρεχτ. Πόσο άμεσα ταιριάζει και στο θέμα του πολέμου...
Να'σαι καλά και σ'ευχαριστώ για το από καρδιάς σχόλιό σου.