Παίρνω το αυτοκίνητό μου να κατέβω στο κέντρο

Κάπου είχα διαβάσει ότι, όταν αγαπάς, η ψυχή σου γίνεται ευαίσθητη. Φεύγει αυτή η σκόνη της αναλγησίας (που με το πέρασμα του χρόνου έχει μαζευτεί) και βλέπεις τα πράγματα αλλιώς... Και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Και βλέπω έναν εαυτό απορροφημένο στις καθημερινές φροντίδες και υποχρεώσεις. 

Παίρνω το αυτοκίνητό μου να κατέβω στο κέντρο και ορμητικές έρχονται οι σκέψεις: Να, εδώ αριστερά στο νοσοκομείο υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι πονεμένοι. Ένας όροφος γεμάτος παιδιά με λευχαιμία και καρκίνο. Και πόσες φορές ήρθα να τους επισκεφτώ; Και πόσες φορές τους θυμήθηκα έστω λίγο στην προσευχή μου; Άρρωστος ήμουν και δεν με επισκεφτήκατε...

Λίγο παραπέρα είναι το σημείο που ένας φίλος σκοτώθηκε με τη μηχανή του πριν 4 χρόνια. 'Αραγε σταμάτησα για λίγο ν'αφήσω ένα λουλούδι; Να πω ένα Κύριε ελέησον απ'την καρδιά μου;

Εκεί που πάρκαρα, ένα τετράγωνο παρακάτω, μένει μια οικογένεια που δεν έχει ούτε τα βασικά. Έδωσα καθόλου βοήθεια; Στα κρυφά, χωρίς να το προσέξω ούτε εγώ ο ίδιος;

Όταν αγαπήσουμε, τότε αποκτούμε σχέση προσωπική: με το Θεό, με τους ανθρώπους, με τα ζώα, τα φυτά, τη φύση ολόκληρη! Όταν αγαπήσουμε, τότε δε λογαριάζουμε κόπους, δυσκολίες, χρόνο. Τότε θα μας παρουσιάζονται τα προβλήματα και δε θα πέφτουμε σε κατάθλιψη. Θυμάσαι το παράδειγμα με την τρικυμία και το βυθό;

Παντού γύρω μας υπάρχουν ευκαιρίες. Ευκαιρίες και στιγμές. Ο χρόνος κυλά. Η καρδιά προχωρά. Η ζωή συνεχίζεται. Το πώς το επιλέγουμε εμείς...

Καλημέρα. Καλή δύναμη.

[λιγάκι ετεροχρονισμένη η σημερινή ανάρτηση! Ήταν ν'ανεβεί πριν αρκετούς μήνες, αλλά κάπου είχε χαθεί στα "πρόχειρα" των αναρτήσεων. Τώρα είμαι χωρίς αυτοκίνητο :)]