Disable_right_click


Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Παίρνω το αυτοκίνητό μου να κατέβω στο κέντρο

Κάπου είχα διαβάσει ότι, όταν αγαπάς, η ψυχή σου γίνεται ευαίσθητη. Φεύγει αυτή η σκόνη της αναλγησίας (που με το πέρασμα του χρόνου έχει μαζευτεί) και βλέπεις τα πράγματα αλλιώς... Και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Και βλέπω έναν εαυτό απορροφημένο στις καθημερινές φροντίδες και υποχρεώσεις. 
Παίρνω το αυτοκίνητό μου να κατέβω στο κέντρο και ορμητικές έρχονται οι σκέψεις: Να, εδώ αριστερά στο νοσοκομείο υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι πονεμένοι. Ένας όροφος γεμάτος παιδιά με λευχαιμία και καρκίνο. Και πόσες φορές ήρθα να τους επισκεφτώ; Και πόσες φορές τους θυμήθηκα έστω λίγο στην προσευχή μου; Άρρωστος ήμουν και δεν με επισκεφτήκατε...
Λίγο παραπέρα είναι το σημείο που ένας φίλος σκοτώθηκε με τη μηχανή του πριν 4 χρόνια. 'Αραγε σταμάτησα για λίγο ν'αφήσω ένα λουλούδι; Να πω ένα Κύριε ελέησον απ'την καρδιά μου;
Εκεί που πάρκαρα, ένα τετράγωνο παρακάτω, μένει μια οικογένεια που δεν έχει ούτε τα βασικά. Έδωσα καθόλου βοήθεια; Στα κρυφά, χωρίς να το προσέξω ούτε εγώ ο ίδιος;

Όταν αγαπήσουμε, τότε αποκτούμε σχέση προσωπική: με το Θεό, με τους ανθρώπους, με τα ζώα, τα φυτά, τη φύση ολόκληρη! Όταν αγαπήσουμε, τότε δε λογαριάζουμε κόπους, δυσκολίες, χρόνο. Τότε θα μας παρουσιάζονται τα προβλήματα και δε θα πέφτουμε σε κατάθλιψη. Θυμάσαι το παράδειγμα με την τρικυμία και το βυθό;
Παντού γύρω μας υπάρχουν ευκαιρίες. Ευκαιρίες και στιγμές. Ο χρόνος κυλά. Η καρδιά προχωρά. Η ζωή συνεχίζεται. Το πώς το επιλέγουμε εμείς...

Καλημέρα. Καλή δύναμη.

[λιγάκι ετεροχρονισμένη η σημερινή ανάρτηση! Ήταν ν'ανεβεί πριν αρκετούς μήνες, αλλά κάπου είχε χαθεί στα "πρόχειρα" των αναρτήσεων. Τώρα είμαι χωρίς αυτοκίνητο :)]

22 σχόλια:

  1. Καλημέρα Σεβάχ. Δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου.
    Ντρέπομαι γιατί τελευταία πνίγομαι και παραπονιέμαι διαρκώς.
    Ντρέπομαι... Μάλλον έχω χαθεί με την αγάπη για λίγο....
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Αριστέα!
      Κι εγώ τα ίδια...
      Μάλιστα όταν ξαναδιάβαζα την ανάρτηση αυτή (που την είχα ξεχασμένη από παλιά) ελέγχθηκα πολύ...

      Καλημέρα :)

      Διαγραφή
  2. Δυστυχώς θέλουμε να λεγομαστε χριστανοί...καθημερινα μας απορροφουν τα καθημερινα και ξεχνουμε τα βασικα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι, Δελφινάκι μου...
      Αλλά γι'αυτό στην Εκκλησία είμαστε μια παρέα: για να αλληλοϋποστηριζόμαστε και να αλληλοβοηθιόμαστε. Και για να υπενθυμίζουμε με το παράδειγμά μας τι είναι ουσιαστικό σ'αυτή τη ζωή!

      καλημέρα :)

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα, είπες πως η ζωή συνεχίζεται τι γίνεται όμως όταν το μυαλό σου έχει κολλήσει και η καρδιά δεν λέει να προχωρήσει...?
    Εν πάση περιπτώσει είναι ωραίο να κινούμαστε με γνώμονα την αγάπη...μας κάνει πιο ανθρώπινους!

    Υ.Γ.1 Ποιο είναι το παράδειγμα με την τρικυμία και τον βυθό;
    Υ.Γ.2 Λυπάμαι για το αυτοκίνητο, πρέπει να ήταν μεγάλη ευκολία.

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τότε μας χρειάζεται αυτό: http://aoratigonia.blogspot.gr/2012/10/blog-post_10.html


    υγ1: Εδώ:http://aoratigonia.blogspot.gr/2012/09/blog-post_26.html
    υγ2: Επειδή ταξιδεύω (λόγω υποχρεώσεων) πολύ συχνά, δεν είμαι στην "βάση" μου για να το χρησιμοποιώ... Στα ταξίδια προτιμώ το αεροπλάνο ή το τραίνο. Το αυτοκίνητο δε συμφέρει πλέον! Η βενζίνη έχει φτάσει στα ύψη!

    Καλημέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ το πρώτο link μου θύμισε πράγματα που είχα ξεχάσει...το μυαλό τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και είναι φυσικό να ξεχνάω όμορφα πράγματα τη στιγμή που τα χρειάζομαι...!

      Όσο για το αυτοκίνητο κι εγώ αν είχα να διαλέξω ανάμεσα σε αεροπλάνο και αυτοκίνητο σίγουρα θα προτιμούσα το αεροπλάνο!!!

      Εύχομαι ο φύλακας άγγελος σου να σε συντροφεύει και να σε προστατεύει σε όλα σου τα ταξίδια :)
      Καλόν αγώνα!

      Διαγραφή
    2. Ευχαριστώ πολύ, καλή μου φίλη!
      Ξέρεις, μερικές φορές νιώθω χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο μια θέρμη, μια χαρά ανεξήγητη. Ένας καλός φίλος μου το εξήγησε αυτό λέγοντας ότι εκείνες τις στιγμές κάποιοι προσεύχονται για μένα! Τα κύματα της προσευχής τους επηρεάζουν την ψυχή μου!

      Και σκέφτομαι: "Πόσο τυχερός είμαι που έχω τόσους καλούς φίλους και φίλες!"

      Γι'αυτό, σ'ευχαριστώ από καρδιάς και σένα :))

      Διαγραφή
  5. Υπέροχο κείμενο γεμάτο αγάπη!Αυτό που λείπει απ΄ τις μέρες μας.
    Έχω πάψει προ πολλού να νοιάζομαι για τον εαυτό μου.Δε μ΄απασχολεί καν πως θα ΄μαι... έμαθα όσο μπορώ να παίρνω τις προφυλάξεις μου.Άλλωστε ποτέ δεν τον λογάριασα.Πέρασα πολλά.Κι ότι προσπαθούσα το ΄κανα για τα παιδιά μου.Για να φτάσω ως εδώ όμως, είχα πάντα στο μυαλό μου ότι υπήρχαν κι άλλοι σε χειρότερη θέση απ΄ τη δική μου.
    Τη βοήθεια ποτέ δεν αρνήθηκα να τη δώσω, γιατί ίσως την είχα στερηθεί.Αισθανόμουν λύπη κι ήθελα όσο μπορούσα πάντα να βοηθάω.Έτσι έμαθα να ξεπερνώ τις δυσκολίες.Κι αυτό μ΄ έχει απελευθερώσει μέσα μου πιο πολύ!
    Χαρούμενη καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κρατάω, Σοφία μου, αυτό που ανέφερες "γιατί ίσως την είχα στερηθεί".
      Αν δε νιώσουμε, δύσκολο να συμπονέσουμε...

      Καλή εφαρμογή σε όλους μας! Ειδικά αυτές τις μέρες των γιορτών που η κατάθλιψη και η μοναξιά χτυπούν κόκκινο. Είμαστε ικανοί να κάνουμε πολλά! Ας το προσπαθήσουμε :)

      Διαγραφή
  6. Καλησπέρα.....Πράγματι καθημερινά συμβαίνουν τόσα πολλά γύρω μας σε συναθρώπους μας που εμείς δεν τα βλέπουμε....κι αυτό γιατί δεν λέμε να ξεβολευτούμε, νομίζουμε ότι πέρα από τα δικά μας προβλήματα δεν υπάρχουν άλλα κι όμως....αν για λίγο φύγουμε από το εγώ μας και για μια στιγμή μπούμε στον πόνο που υπάρχει στον κόσμο, στις αρρώστιες όπως λες ή στους θανάτους που έρχονται ξαφνικά και μένουμε με τα αναπάντητα γιατί, αν στεκόμαστε με λίγη συμπαράσταση στον διπλανό μας ίσως καταφέρναμε να μειώσουμε τα δικά μας προβλήματα, να ξεχαστούμε λίγο και να συνηδειτοποιήσουμε ότι στον κόσμο αυτό δεν είμαστε μόνο εμείς.....δίνοντας λίγη αγάπη στον πόνο του άλλου, παρηγορώντας τον με ένα συμπονετικό λόγο η καρδιά μας θα μαλακώσει, θα γίνει πο ευάλωτη, θα καταφέρει να πονά πραγματικά με τον πόνο του άλλου....αρκεί η αγάπη μα να είναι αληθινή....να είναι πραγματικό το ενδιαφέρον και ο πόνος μας.....όπως πόνεσε Εκείνος πάνω στον Σταυρό για μας.....καλή δύναμη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η ΧΡΗΣΤΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.
    ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΡΗΣΙΜΟΙ,ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΣΣΕΥΜΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ.
    ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΩΣΩ,ΑΝ ΕΧΩ ΤΙΣ ΑΝΤΟΧΕΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΞΩ ΟΠΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ.ΛΕΝΕ ΟΤΙ Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΕΦΕΥΡΕΤΙΚΗ...
    ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΟ ΘΕΟ ΝΑ ΜΕ ΦΩΤΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ.
    ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΥΧΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.Ο ΘΕΟΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όντως είναι δύσκολο να βρούμε τον σωστό τρόπο επιλογής της βοήθειας...

      Ευχή και προσευχή...

      Καλή δύναμη, Πουτούλα!

      Διαγραφή
  8. όμορφα τα λες... πρέπει να σκεφτόμαστε και τους άλλους... αγάπη... μακάρι να την έχουμε όλοι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γεια σου Σεβάχ. Ασππάζομαι τους προβληματισμούς σου μόνο που η δική μου προσέγγιση είναι λίγο διαφορετική. Πρώτα μαθαίνουμε να αγαπάμε σωστά τον ευατό μας , μετά στρεφόμαστε στους οικίους μας (οικογένεια, φίλους, συγγενείς) και εν συνεχεία ανοιγόμαστε και παρα έξω σιγά σιγά με τρόπο που φέρνει χαρά στην καρδιά μας και όχι ενοχές για το οτι εμείς είμαστε καλά και οι άλλοι όχι. Ενα απλό παράδειγμα, μου έλεγε ένας οικίος μου: έχω σαν όνειρο ζωής να βοηθήσω τα παιδάκια στην Αφρική, ενώ στο κοντινό μας περιβάλλον υπήρχαν πρόσωπα που χρειάζονταν άμεσα βοήθεια. Η αγάπη αυτού του οικίου εκείνη τη στιγμή μου έβγαλε περισσότερο φιλοφοξία παρά νοιάξημο. Καμιά φορά αγαπάμε είτε από ενοχές είτε από την ανάγκη μας να νιώσουμε σπουδαίοι. Και το έχω βιώσει προσωπικά αυτό πιστεύοντας πως έπρατα το σωστό κι όταν μου δείξανε το λάθος μου ντράπηκα κι από πάνω μη σου πω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Ανδρομέδα!
      Ομολογώ ότι δε ξέρω τι να πω...
      Τα όσα γράφεις, είναι εξαιρετικά. Ειδικά αυτό για το ότι πολλές φορές αγαπάμε από την κρυφή μας φιλοδοξία, εγωισμό, ενοχές, ανάγκες κλπ...
      Με προβλημάτισες πολύ κ γι'αυτό σε ευχαριστώ πολύ!!
      (Αυτός, άλλωστε είναι και ο λόγος ύπαρξης των σχολίων)

      :)

      Διαγραφή
  10. Κι εγώ προβληματίζομαι μη νομίζεις, αλλά ίσως να είναι αυτό το νόημα του νοιαξήματος, να ανοίγεσαι στους ανθρώπους όχι για να απαλύνεις εσύ τον πόνο των άλλων αλλά για να συνειδητοποιήσεις πόσο μικρός και ελειπής είσαι. Θα δανειστώ κι εγώ κάποια λόγια του π. Βαρναύα που λέει ότι η πρόνοια του Θεού μεριμνά γι όλους όσους έχουν ανάγκη, η δικιά μας η αγάπη προς τον άνθρωπο τον εαυτό μας θεραπεύει και τη σχέση μας με τον Θεό αποκαθιστά. Αν βέβαια λάβουμε τη χάρη του θεού και μας δόσει τέτοια δύναμη ώστε να μεριμνούμε για όλους αυτό είναι άλλο θέμα και έχει άλλη διαδικασία. Θα ψάξω την σχετική ομιλία του π. Βαρνάβα που αναλύει πολύ όμορφα το θέμα, νομίζω ότι είναι στις ομιλίες με θέμα την φιλοδοξία-κενοδοξία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΟΚ Ανδρομέδα!
      Όταν εντοπίσεις την/τις ομιλία/ες του π.Βαρνάβα, ειδοποίησέ με!

      Διαγραφή
  11. 'Ημασταν τυχεροί Σεβάχ, έπεσα με τη μία σε μία πολύ κατατοπιστική ομιλία. http://www.iomilia.net/styled-17/page47/page47.html
    επέλεξε αυτήν της ημερομηνίας Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2001, βέβαια σε κάθε του ομιλία κάνει σχετικές αναφορές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή