Νυχτερινές σκέψεις 2

Γράφοντας τις έκτακτες ανακοινώσεις για προσευχή εδώ στην αόρατη γωνιά, άρχισα να θυμάμαι όλους αυτούς τους ανθρώπους για τους οποίους προσευχόμαστε...

Περασμένα μεσάνυχτα. Το φεγγάρι ήδη έχει αρχίσει τη νυχτερινή του αθόρυβη πορεία. Αυτές οι ξεχωριστές στιγμές είναι που συνειδητοποιείς πως είσαι απερίσπαστα μόνος σου: εσύ και ο εαυτός σου. Ίσως αυτές οι στιγμές είναι που προσφέρονται πιο πολύ για να σκεφτείς, να θυμηθείς, να αναπολήσεις. Η νύχτα μάς κάνει πιο αληθινούς.

Αυτή την ώρα στο Άγιο Όρος οι μοναχοί κάνουν τον δικό τους (ανιδιοτελή!) μυστικό αγώνα προσευχής. Προσεύχονται για σένα, για μένα, για τους γνωστούς τους, για όσους πονούν ή είναι άρρωστοι, φτωχοί, καταπονημένοι, σε αδιέξοδα και δυσκολίες. Αγάπη στην πράξη δηλαδή...

Εγώ, μια χαρά. Έχω την ησυχία μου, το κρεβάτι μου το ζεστό, τα σκεπάσματά μου. Την υγεία μου. Τη δουλειά μου. Τα έχω όλα. Ξαπλωμένος αρχίζω να θυμάμαι όσους γνωστούς μου έχουν δυσκολίες: τη Μαρία, την Ελένη, το Γιώργο, τον Δημήτρη, τον Μιχάλη, τον..., τον...., την... Τόσοι και τόσοι... Αν τους αγαπάω πραγματικά, πρέπει και να το δείχνω.

Πες, ψυχή μου, ένα "Κύριε ελέησον" γι'αυτούς όλους. Πες το τώρα που μπορείς. Τώρα που ευκαιρείς. Πες το να το νιώσεις, να το ακούσουν τα τρίσβαθά σου. Μόνον έτσι θα έχει δύναμη η προσευχή σου. Στάξε ένα δάκρυ όχι εξαναγκασμένο και καταπιεστικό, μα ένα δάκρυ αγαπητικό, ειλικρινές. Και αφέσου μέχρι γλυκά να σε πάρει ο ύπνος.

Όλα είναι θέμα αγάπης τελικά....

photo by Silena