Σε φωνάζω. Τ'ακούς;
Εσένα, Χριστέ μου, Κύριέ μου.
"Υμείς φίλοι μου εστέ"
έλεγες με το θεϊκό σου στόμα.
Η καρδιά μου, όμως, αντιδρά.
Φωνάζει, πονάει, υποφέρει.
Κύριε εκέκραξα προς Σε.
Εισάκουσόν μου, Κύριε!
Πού κρύβεσαι; Γιατί δε σε βλέπω;
Είσαι τόσο αδυσώπητος...
Σ'εσένα φωνάζω, Χριστέ μου.
Ο κόμπος μου δάκρυ έγινε πια.
Και το δάκρυ μου
πύρινη προσευχή.
Έλα, Κύριε.
Έλα να με γαληνέψεις.
Εσένα, Χριστέ μου, Κύριέ μου.
"Υμείς φίλοι μου εστέ"
έλεγες με το θεϊκό σου στόμα.
Η καρδιά μου, όμως, αντιδρά.
Φωνάζει, πονάει, υποφέρει.
Κύριε εκέκραξα προς Σε.
Εισάκουσόν μου, Κύριε!
Πού κρύβεσαι; Γιατί δε σε βλέπω;
Είσαι τόσο αδυσώπητος...
Σ'εσένα φωνάζω, Χριστέ μου.
Ο κόμπος μου δάκρυ έγινε πια.
Και το δάκρυ μου
πύρινη προσευχή.
Έλα, Κύριε.
Έλα να με γαληνέψεις.
ζωντανό, και δυνατό ως προσωπικό βίωμα. πολυ μου άρεσε.
ΑπάντησηΔιαγραφή