Πού βρίσκεται το λεπτό όριο;

Τις τελευταίες μέρες μου συνέβησαν κάποια γεγονότα που μ'έβαλαν έντονα σε σκέψεις και απορία...

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ επιμονής και ανόητης εμμονής; Πού βρίσκεται εκείνο το λεπτό όριο που διαχωρίζει το ταπεινό-αγωνιστικό πνεύμα της επιμονής απ'την παράλογη και ασύνετη εμμονή;

Μια έντονη ασάφεια θαμπώνει τη σκέψη μου και μένω ακόμα με την απορία...

Βλέπεις, για παράδειγμα, πως σου'ρχονται όλο αναποδιές σε κάποιο σου στόχο. Πας να κάνεις κάτι και έξαφνα εμπόδια ορθώνονται μπροστά σου σαν απότομοι, αδιάβατοι βράχοι. Είναι σημάδι του Θεού που σου λέει "σταμάτα"; Ή μήπως απλές ακολουθίες ατυχών γεγονότων που πρέπει να σε οπλίσουν με υπομονή, καρτερία και κουράγιο;

Και πώς να πορευτείς; Να συνεχίσεις ή να σταματήσεις αλλάζοντας ρότα; Μήπως είναι δειλία; Ή πρέπει να φανείς γενναίος συνεχίζοντας και πασχίζοντας να πετύχεις; Ειλικρινά δεν έχω καταλήξει κάπου... Σίγουρα δεν υπάρχει μια απάντηση-πανάκεια. Όμως, κάθε γεγονός χρήζει διαφορετικής αντιμετώπισης και αυτό μάλλον μπερδεύει ακόμα πιο πολύ τα πράγματα...

Πολλοί σπουδαίοι άνθρωποι προτείνουν να μη μένουμε αδρανείς. Να παίρνουμε το ρίσκο της απόφασης και να'χουμε κατόπιν την ωριμότητα να δεχτούμε τις συνέπειες των επιλογών μας. "Κάνε το πρόβλημα προσευχή και προχώρα" συμβουλεύουν οι άγιοι. Μα το λεπτό εκείνο όριο ακόμα το αναζητώ... Πού να κρύβεται άραγε μια καθησυχαστική λύση;