Ελπίζω...

" - Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. Είναι όμορφη η ζωή.

Πίστεψέ με. Αξίζει να τη ζει κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές.

Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά;

Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα.

Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους.

Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι.

Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι από την αρχή.

Τώρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε.

Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα , όρθιος  όμως ... Έτσι; ...  "

 

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη, "Το χρώμα του φεγγαριού" 

αντιγραφή από εδώ: http://odevontas.blogspot.gr/2013/01/blog-post_10.html

Καλημέρα!! Ο αέρας έχει μια γλυκιά μελωδία σήμερα...