Στη χώρα και τη σκιά του θανάτου

Είναι βαριά η σκιά του θανάτου 

και σαν ταφόπλακα σκεπάζει τις καρδιές. 

Απέκαμαν να τη βαστάζουν 

οι κάτοικοι της χώρας των θνητών. 

Κι απέμειναν καθισμένοι

να αντικρύζουν την αναπόφευκτη μοίρα τους

με βλέμμα απλανές. 

Απελπισμένοι μελλοθάνατοι

στημένοι στον τοίχο της ακηδείας

ήδη εκτελεσμένοι από την απόγνωση

με τις σφαίρες των σκοτεινών λογισμών

των δημίων 

των μυρίων σκιών

του διασπασμένου νοός 

που πηγαινοέρχονται 

μακάβρια 

στα άγια των αγίων 

της ανθρώπινης ύπαρξης.

Μα αλήθεια 

πού αλλού θα μπορούσε να ανατείλει το φώς Σου 

παρά σε μάς τους βυθισμένους σε τέτοιο σκοτάδι;

Και η Χάρη; 

Πού αλλού θα μπορούσε να λάμψει 

παρά στον Άδη 

μιας τέτοιας εξουθένωσης 

όπου εξατμίζεται κάθε ψευδαίσθηση 

αξιομισθίας;

Στους αμαρτωλούς και στους τελώνες

φανέρωσες το φως Σου 

πλουσιοπάροχα, 

εκπληκτικά ιλαρό 

και γλυκύτατο. 

Μα μπρος στα μάτια τα φαρισαϊκά 

σμικρύνεσαι 

σε διαστάσεις σχεδόν αδιόρατες,

αυτές που καθορίζει επακριβώς 

η δική τους προαίρεση. 

Όσο για μένα; Φευ...

«Ει ουν το φως το εν σοι 

σκότος εστί,

το σκότος πόσον;»

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν 

φώτισόν μου το σκότος...

Φώτισόν μου το σκότος...

φώτισόν μου το σκότος...

π.Η.Κ.