Σε σένα που είσαι έτοιμος να σαλπάρεις

Ναι. Μάλλον αυτό είναι. Ποιο; Το να δίνεσαι στη ζωή χωρίς να σε νοιάζει για το αύριο. Μήπως τελικά αυτό είναι ζωή; Το να αγωνίζεσαι στρέφοντας τη δύναμή σου, την ενεργητικότητά σου στο στόχο που επιλέγεις; Κάθε χτύπος και μια ακόμη προσπάθεια. Ε; Τι λες; 

Ανεβαίνεις στο καράβι της ζωής σου και καλά-καλά δε ξέρεις πώς να φύγεις απ'το λιμάνι. Και, δίχως να το αντιληφθείς, ήδη βρίσκεσαι μεσοπέλαγα. Ο ήλιος να λάμπει από πάνω σου στο ουράνιο στερέωμα και ο ορίζοντας να'ναι ανοιχτός. Και κάπου στην πορεία να αισθάνεται το σώμα σου και η ψυχή σου αυτό το μπατάρισμα: πότε δεξιά πότε αριστερά. Την κίνηση των κυμάτων από κάτω σου. Ίσως να'ναι έτσι τελικά... Ίσως...

Και η μετάβαση αυτή απ'το λιμάνι στο πέλαγος σε μεταμορφώνει άθελά σου. Κρύβοντας την αμφισημία απ'τα μάτια σου, σου φανερώνει μονάχα τα αποτελέσματα: τα κύματα, τον πρίμο αέρα, τον ήλιο, την μυρωδιά της αλμύρας που ριζώνει σιγά-σιγά στα σωθικά σου. Κι εσύ αναρωτιέσαι: "Μα γιατί; Μα πώς; Πότε";

Μα προτού προλάβεις να κατονομάσεις τα νέα σου βιώματα, έρχονται καινούρια. Έρχονται τα πρώτα μελτέμια και μετά οι αντάρες. Η διφορούμενη όψη και το άρρητο της θάλασσας σε βγάζει απ'τους μονολόγους σου: συγκλονισμένος παλεύεις πλέον με τα μεγάλα κύματα. Πρέπει να παλέψεις. Γιατί αλλιώς... 

Και αφού βραχείς, αφού μουσκέψεις, αφού ζήσεις μικρούς και μεγάλους κατακλυσμούς, έρχεται σαν αγαπημένος επισκέπτης και η νηνεμία. Βλέπεις και τις πρώτες κουκκίδες στεριάς. Και μεγαλώνουν οι κουκκίδες .. Και γίνονται εικόνες. Και γίνονται λιμάνια. Γίνονται σταθμοί που γαληνεύεις. Και η αλμύρα που κατάπιες γίνεται ένα μικρό σύμπαν μέσα σου. Ένα μικρό, αόρατο σύμπαν μέσα στην ορατότητα του σύμπαντος.

Ξεκουράστηκες. Και ξανοίγεσαι ξανά στο πέλαγος της ζωής. Ξανά φουρτούνες. Ξανά αέρηδες. Και πάλι τρικυμίες και νηνεμία. Και λύπες και χαρές. Περιπλάνηση νοητή στην ενδοχώρα σου και στα δώματα των ψυχών των γύρω σου. Των συνανθρώπων και συνοιδοιπόρων σου. Συνεκδοχικά. Ανυπέρβλητη αλληλοπεριχώρηση και σύγκλιση μεταλλασσόμενη...

Και ξέρεις κάτι ακόμα; Μέσα απ'τα ανεπανάληπτα ταξίδια σου αυτά αντιλαμβάνεσαι πως σίγουρα δεν έμεινες ίδιος. Δεν είσαι εκείνο το παιδί που κοιτούσε τις βάρκες και τις ψαρόβαρκες απ'το λιμάνι. Ο αγώνας αυτός, το ταξίδι, σε άλλαξαν. Πάντα αλλάζεις. Αν ταπεινά αγωνιστείς, τότε μειώνεται ο εγωισμός. Τότε οι εμπειρίες σού ζωγραφίζουν φωτεινά το πρόσωπο. Χαϊδεύουν τη ματιά σου αόρατα και στοργικά και σου χαρίζουν μια ενδελέχεια μοναδική και συνεχιζόμενη.

Κοιτάζεις, λοιπόν, τον ουρανό και γνωρίζεις βαθιά μέσα σου τι καιρό θα κάνει. Τρέχει το έμπειρο -πλέον- βλέμμα σου στην μαγεμένη άκρη του ορίζοντα και αισθάνεται η καρδιά σου το τι θ'ακολουθήσει. 

Αυτή είναι η ζωή. Αυτό είναι το περιπετειώδες του ταξιδιού. Μόνο τότε περνάς με δέος στην ουσία των πραγμάτων. Μονάχα μ'αυτό τον τρόπο οι κανόνες γίνονται βιώματα και οι ιδέες μεταμορφώνονται σε σχήματα και χρώματα και ανάσες.

Και οι ανάσες σου δείχνουν ότι ζεις. Ξέρεις πλέον ότι ζεις...
Καλημέρα.

υγ: Η δεύτερη φωτογραφία είναι απ'το blog του Μικρού Πρίγκηπα