Σήμερα είμαι κάπως. Χτες το βράδυ με είχαν πάρει οι σκέψεις για ένα θέμα και θα'θελα να μιλήσουμε σήμερα γι'αυτό. Ντόμπρα, ξηγημένα και καθαρά.
Με στεναχωρεί πολύ το να βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν στους κάδους για φαγητό. Θλίβομαι όταν ακούω ειδήσεις για παιδιά που πεθαίνουν από ασιτία στα ελληνικά αστικά κέντρα.
Η κρίση μάς έχει φτάσει σε σημείο οδυνηρό... Και τα πράγματα ίσως χειροτερέψουν... Το να κατηγορούμε και να ψάχνουμε για φταίχτες είναι τουλάχιστον ανώριμο.
Εμείς (όλοι όσοι έχουμε internet, υπολογιστές, κλπ) δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε το τι συμβαίνει πραγματικά. Γιατί -κακά τα ψέματα- δεν μπορώ να ισχυρίζομαι πως περνάω/βιώνω κρίση όταν και τον μισθό μου(όσο κουτσουρεμένος κ αν είναι) έχω και τους καφέδες μου μπορώ να απολαμβάνω και να πληρώνω τους λογαριασμούς μου για το διαδίκτυο, κλπ.
Και όταν γράφω πως "θλίβομαι" για όσα συμβαίνουν, μάλλον είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο να το εννοώ στο βάθος και στην ουσία του. Διότι, αν δε βιώσεις μια κατάσταση, δε γίνεται να καταλάβεις τον άλλον που υποφέρει...
Πώς, λοιπόν, μπορώ και κοιμάμαι τα βράδια όταν τόσοι και τόσοι συν+άνθρωποί μου ξεπαγιάζουν και λιμοκτονούν;
Πώς μπορώ να είμαι τόσο αναίσθητος στα όσα καθημερινά διαδραματίζονται;
Πού θέλω να καταλήξω:
Η κρίση είναι ένα πεδίο απόδειξης των όσων διατυμπανίζω πως πιστεύω. Είναι η τεράστια ευκαιρία να γίνουμε όλοι μας άνθρωποι πραγματικοί.Είναι η ευκαιρία να δείξουμε, να μοιράσουμε, να ζήσουμε και να μάθουμε την αγάπη. Όχι μόνο τώρα στις γιορτές: αυτό τον καιρό λίγο-πολύ όλοι κάτι ψιλοκάνουν. Το θέμα είναι να δίνουμε (συνεχώς) Αγάπη.
Όσο κι αν φαίνεται απλό,
το να δίνω πχ: 50cents/μέρα είναι κάτι το πολύ σπουδαίο! Για μια φρατζόλα ψωμί. Για ένα κουτάκι συμπυκνωμένο γάλα. Η αγάπη είναι απλή.
Και κάτι που άφησα για το τέλος:
Γονάτιζε, Σεβάχ. Πιάνε το κομποσκοίνι σου. Λέγε λόγια, αιτήματα, παρακλήσεις προσευχητικές για όσους πονούν. Αυτή είναι η κυριότερη δυνατότητα και δύναμή σου: τα λόγια καρδιάς προς τον Χριστό. Για να γίνεις άνθρωπος αληθινός...
....πραγματικά δεν έχω λόγια...τα είπες όλα ντόμπρα..ξεκάθαρα...όπως πρέπει να τα βλέπουμε και να πράττουμε... +++
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς και στην προσευχή μας τους ξεχνάμε....σ'ευχαριστώ για την υπενθύμιση...τουλάχιστον ας βοηθήσουμε έτσι...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Πρωτοχρονιά....ο νέος χρόνος να σου χαρίσει ότι ποθεί η ψυχούλα σου :)))
Πόσες φορές το έχω γράψει εγώ;..πόσες φορές με πιάνει κατάθλιψη από τις σκέψεις αυτές;.Άλλαξα φίλε μου, με άλλαξε η όλη κατάσταση.Φίλε μου πριν 2 χρόνια ήμουν εντελώς διαφορετική, τώρα πια (χωρίς να έχω εγώ προσωπικά πρόβλημα μεγάλο παρά το λογικό λόγω γενικής μείωσης μισθών και συντάξεων) δεν μπορώ να είμαι στην ίδια συναισθηματική κατάσταση όπως παλιά .Βοηθάω στο σισίτιο της γειτονιάς μου και "παθαίνω" όταν βλέπω τα μάτια των ανθρώπων (αξιοπρεπών οικογενειών) να με κοιτούν όταν δίνω το πακέτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα αδέρφια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι που διάβασα μόλις και ταιριάζει με την ανάρτηση τη σημερινή:
"Η πιο επίμονη και επείγουσα ερώτηση στη ζωή είναι: Τι κάνεις για τους άλλους;"
Martin Luther King
Τις προάλλες Σεβάχ πέφτοντας για ύπνο, χωρίς κάποια συγκεκριμένη αφορμή, σκέφτηκα πόσο τυχερός ήμουν εκείνη την ώρα, που έμπαινα στα σκεπάσματά μου και αναρωτήθηκα έτσι, πόσο δύσκολο ήταν για κάποιους ανθρώπους να ζήσουν εκείνη την ίδια στιγμή την ευκολία αυτών των υλικών, κάπου σε ένα δρόμο, 3 τα ξημερώματα, χωρίς κουβέρτες και παπλώματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου ήρθε έπειτα στο μυαλό μια κουβέντα του γέροντα Ιάκωβου Τσαλίκη που μονολογούσε κοιτάζοντας ένα πουλί μέσα στο κρύο του χειμώνα και λέγοντάς του πόσο άσχημα νιώθει που αυτός (ήταν άρρωστος εκείνη την περίοδο και είχε ελαφρώς μειώσει την άσκησή του) έχει σκεπάσματα στο κελί του και κάλτσες και παπούτσια (στα νιάτα του δεν είχε ούτε αυτά... πήγαινε ξυπόλητος στην Εκκλησία να ψάλλει..) και αυτό βασανίζεται στα κρύα και πόσο θα ήθελε να το πάρει μαζί του μαζί με όλα τα πουλάκια στη ζεστασιά του. Βλέποντας μετά το πουλί να χώνει το κεφάλι του στα φτερά του, είπε έχει φροντίσει ο Θεός και για σας.
Το τί πρέπει να κάνει ο καθένας για τους συνανθρώπους του είναι θέμα που δε μπορώ να το προτείνω σε κανέναν. Όπως και πώς το βλέπει και το νιώθει να συμπαρίσταται και να βοηθά ή όχι.
Αυτό που νομίζω όμως ότι είναι η βάση της πνευματικότητας εδώ, είναι η αρχική θεώρηση των πραγμάτων που έχουμε και που δεν έχουν οι άλλοι. Αυτά που θεωρούμε δεδομένα, που για άλλους είναι απόμακρα. Ο γέροντας Παΐσιος έλεγε πολύ πιο απλά, ότι για να γλυκάνεις τον πόνο σου, αρκεί να σκεφτείς τον πόνο του άλλου, που σε πολλές περιπτώσεις είναι μεγαλύτερος. Με αυτό ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι απομακρύνοντας τη σκέψη του από τα πραγματικά ή όχι προβλήματά του και αναλογιζόμενος ό,τι δεν χαίρεται ο διπλανός του, βελτιώνει το λογισμό και το επίπεδο πνευματικότητάς του προσφέροντας έτσι αγάπη στους άλλους.
Καλημέρα να έχουμε με βοήθεια, έστω νοητή μέσω προσευχής, προς όλους, ώστε να λάβουμε και εμείς λίγη :)
Ακρως ευαισθητοποοημενο το ποστ σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακαρι να μη ξαναδοιυμε τετοιες εικονες.....
Καλη Πρωτοχρονια φιλε μου!
Με υγεια!
Φιλακια πολλα!
Αισθάνομαι ακριβώς όπως εσύ Σεβάχ μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριέγραψες σκέψεις και συναισθήματα μου!
Σου εύχομαι μια Καλή Χρονιά γεμάτη Υγεία, Αγάπη και Όμορφες στιγμές! :-)