Με λένε Ιορδάνη

Είναι ποίημα του π.Ανδρέα που το ανάρτησε στο facebook. Ευχαριστώ πολύ τη φίλη που μου το έστειλε!

Είδα μια όμορφη ταινία

και κατάλαβα 

ότι οι δακρυικοί μου πόροι

ακόμα λειτουργούν.

Κι ένιωσα 

των ματιών μου το νερό

σαν τη δροσιά

του Ιορδάνη.

Λες να 'ναι ασέβεια 

αυτό που λέω;

Πιστεύω πάντως 

πως το ίδιο άγιο Πνεύμα

που τότε άγγιξε τα ύδατα,

αυτό το Ίδιο

αγγίζει κάθε τι όμορφο που γίνεται

σ' αυτό τον κόσμο.

Μια τέλεια μελωδία

ή ζωγραφιά,

ένα ζεστό φαΐ που γίνεται μ' αγάπη

ένα φιλί που δίνεις στο παιδί σου 

πριν ξαπλώσει.

Είναι πολύ φτωχό για το Θεό

να Τον φαντάζομαι 

δραστήριο και ενεργό

μόνο την ώρα της Λατρείας

μία ή δυο ώρες τη βδομάδα δηλαδή.

Κι όλη την άλλη μέρα;

Αμέτοχος; Απόμακρος;

Κοιμάται; 

Τι κάνει;

Όταν για ώρες κάθομαι στο facebook

ο Ιησούς απουσιάζει;

Όταν διαβάζω, 

σκέφτομαι,

ή πλένω το κορμί μου,

το άγιο Πνεύμα μ' αποστρέφεται 

άραγε;

Είναι κι αυτό μήπως 

¨πνευματικό¨

σαν κάτι ανέραστες ψυχές 

που γνώρισα 

στο διάβα τής ζωής μου

που είχανε κλείσει το Θεό 

σε τέσσερις τοίχους,

και σε κανόνες απαράβατους

και σε κουτάκια αεροστεγώς κλεισμένα 

με φορμόλη;..

Πόσο χαίρομαι 

που η Βάπιστή σου Κύριε

έγινε σε ποτάμι!

Άπλα, άνοιγμα, 

ορίζοντας και φως, 

γη και αέρας.

Άνθρωποι δίπλα περπατούν,

χορτάρια συγκρατούν τις όχθες.

Ουρανός, 

άγγελοι,

ροή νερού ακατάπαυστη.

Για να θυμίζουν όλα αυτά 

Εσένα,

και τον Πατέρα 

και το Πνεύμα.

Πως δεν μπορείς ν' αντέξεις

την κλεισούρα

του καθωσπρεπισμού.

Ότι προτιμάς 

το χύμα της ζωής μου

απ' το ψέμμα του ηθικισμού.

Ότι σ' αρέσει η κίνηση και η ροή

κι όχι μια στασιμότητα ενοχική,

που καθηλώνει

βασανιστικά και άρρωστα 

το σώμα μου 

και την ψυχή.

Χριστέ μου,

κάνε με σαν ποτάμι.

Κάνε με Ιορδάνη.

Κάνε με ζωντανό, 

ευέλικτο 

και ανοιχτό.

Κάνε με νερό.

Κουράστηκα πια 

να τα ξέρω όλα.

Βαρέθηκα 

τις σιγουριές μου.

Κύριε, Θεέ των Πατέρων,

δος μου 

των υδάτων τη χάρη

για να νιώσω 

του Απρόβλεπτου Ιησού μου 

το χάδι.