Ιορδάνης Ποταμός

Βράδιασε και οι αμαρτίες μου

έπεσαν καταγής σαν ώριμα φρούτα,

έτσι που μόνο γονατίζοντας,  

στ’ αλήθεια μπόρεσα να τις διαλέξω.

Ποια ωρίμασε, ποια σάπισε

και ποια πήρε ν’ ανθίζει τώρα.  

Γέμισαν τα χέρια μου άμμο.

Πήρα δειλά δειλά να τα ξεπλύνω

στο υδάτινο το ρέμα της Αγάπης, 

προτού να ξεκινήσω για τον Ιορδάνη.

Μ’ ένα ζωνάρι και με τρίχινο ύφασμα καμήλας

κηρύττει ο Ιωάννης δεύτερο βάπτισμα,

μετανοείτε.

Έγινα Ηρώδης.

Τον εαυτό μου ή τον Χριστό;

Βράδιασε, αχ, θέλει κόπο τούτη η απόφαση

 κι εγώ απόκαμα στο ρήμαγμα του νου.

Τουλάχιστον ας γείρω τ' ανάστημά μου,

να 'μαι το λιγοστό χορτάρι

που ξεδιψά με δάκρυα της ερήμου.

Κι έπειτα το νανούρισμα θα 'ναι γλυκό
στον ποταμό από έλεος που βουίζει
και ρέει πέρα δώθε αενάως, 

όπως τα νήπια που αποκοιμιούνται κλαίγοντας

στην αγκαλιά της μάνας.

υγ: Το υπέροχο αυτό ποίημα το'γραψε μια καλή φίλη. Την ευχαριστώ από καρδιάς κ από εδώ απ'τη γωνιά :)