Νότες του πόνου

Καιρό είχα ν'ανοίξω αυτή την πόρτα.
Τα βήματά μου γυρόφερναν σ'άλλα μονοπάτια.
Μα σαν απότομη βροχή ήρθε στη ζωή μου.

Είναι περίεργος ο αέρας πια.
Οσφραίνομαι τη σκληρή του παρουσία.
Μου δείχνει ένα περίεργο κόσμο.

Πού τελειώνει το μυστήριό σου;
Ψάχνω άγκυρα να μη βυθιστώ.
Γιατί, πόνε, ήρθες έτσι απρόσκλητος;

Φτερά γίναν πια τα δάκρυα.
Μα κάθε που δακρύζω βαραίνει η καρδιά.
Και δυσκολεύομαι να πετάξω. 

Παίρνω ανάσες, κάνω ευχές.
Και πετάω παραγάδια ψηλά.
Ανάμεσα στ'αστέρια.

Πού τελειώνει ο ουρανός;
Πού τελειώνουν τα δάκρυα;
Σε ποιο αστέρι πετά η ευτυχία;

(Εμπνευσμένο από ένα mail που έλαβα. Aφιερωμένο στις ψυχούλες εκείνες που δοκιμάζονται σκληρά απ'το μυστήριο του πόνου). Καλό μήνα, αδέρφια.