...που θυμάμαι με νοσταλγία...

Αυτήν εδώ τη στιγμή. Τώρα. Που θυμάμαι με νοσταλγία... 

Το μυαλό μου ταξιδεύει σ'όλα εκείνα τα γεγονότα τα όμορφα που έζησα σαν παιδί. 

Στο παλιό λούνα παρκ, όταν τα φώτα του μεγάλου φωτεινού τροχού έπαιρναν τα όνειρά μου και τους έδιναν μια απρόσιτη, ανύποπτη ομορφιά μέσα στην αόρατη νυχτερινή αίγλη. Και ο τροχός γυρνούσε και τη μια άγγιζα τ'αστέρια και την άλλη ένιωθα να προσγειώνομαι στη γη. Σαν παράξενος αστροναύτης μιας άλλης διάστασης. Γλυκιά ψευδαίσθηση συναρπαστικής γοητείας...

Θυμάμαι και τις παλιές, μισοσκουριασμένες κούνιες που ανέβαινα και για ώρες χανόμουν στην κρύα, σιδερένια τους, μονότονη -μα τόσο απελευθερωτική- κίνηση. Μια μπρος, μια πίσω. Μέχρι το φεγγάρι να φωτίσει το πάρκο με το ασημένιο του φως... Εκείνες τις μοναδικές στιγμές που η σιδερένια τσουλήθρα, τα ξύλινα αλογάκια και οι κούνιες αποκτούσαν μια σχεδόν υπερφυσική ομορφιά. Τι στιγμές...

Θυμάμαι και τόσα άλλα... Ταξίδι αναμνήσεων... Που πλημμύρισαν ξαφνικά την επιφάνεια της ψυχής μου.
Μια προσευχή, ευγνωμοσύνη και σταλαγματιές ευτυχίας. 

Καλό ξημέρωμα. Να εύχεσαι. Ανάσες που μένουν αιώνια. Αυτή τη νύχτα.


υγ1: Συγχώρα με -ακόμα μια φορά- που δεν απαντώ στα σχόλια κ τα mail. Δυστυχώς αυτό τον καιρό δουλεύω υπερβολικά πολύ και ο χρόνος μου είναι πραγματικά απειροελάχιστος.
υγ2: Φίλε Δημήτρη, διάβασα πριν λίγο τα σχόλια που μου έγραφες για να αναρτήσω παλιές ιστορίες & ημερολόγιο. Είναι δύσκολο, αδερφέ, διότι τα πιο πολλά απ'τα κείμενα αυτά περιέχουν προσωπικές στιγμές και δε θα'θελα να τα δημοσιεύσω εδώ. 
υγ3: Και πάλι καληνύχτα. Καλό ξημέρωμα. Ήρεμο, γαλήνιο, ειρηνικό.