Νυχτερινό ημερολόγιο. Του δρόμου.

Εδώ ο αέρας δε σε ματώνει. 

Αφήνει απλά το άγγιγμά του και συνεχίζει το ταξίδι του. 

Και συ πιάνεις τον εαυτό σου ν'αναρωτιέται 
αν η καθημερινότητά σου είναι κάτι πιο βαθύ 
απ'τις άσκοπες ανάσες που παίρνεις. 

Ή τις ευκαιρίες που απλά αφήνεις να χαθούν. 

Ή τους ανθρώπους που δεν αγάπησες.

Ήσυχες νύχτες σαν κι αυτή.

Θα'θελες ν'άπλωνε ο αέρας το χέρι του και να σ'ανέβαζε ψηλά.

Να σε ταξίδευε στις στιγμές που δεν εκμεταλλεύτηκες.

Μια ονειρεμένη πτήση στο ανέφικτο του κόσμου σου. 

Σιωπηλή και αθόρυβη. 

Κάπου ανάμεσα στις χαραγματιές του χρόνου.

(Μερικές νύχτες πριν. Εν κινήσει)