Περπατάμε τόσο ανάλαφρα

Μα κάθε μέρα, νέο είναι το ταξίδι
και το πεντάσταγμα αλλιώτικο, το ένα από το άλλο·
και είναι αυτό, που κάνει το ταξίδι τόσο ωραίο,
λες και ταξίδι, ποτέ ξανά δεν έχει κάνει...

Περπατάμε τόσο ανάλαφρα σ'αυτή τη γη. 

Είμαστε μια μικρή σταγόνα στον βραδινό ωκεανό 

που ρυθμικά ακουμπάει απαλά τη χρυσή άμμο σε μακρινές ακρογιαλιές. 

Είμαστε ένα απ'τα δισεκατομμύρια αστέρια 

που λάμπουν μαγευτικά στο ουράνιο πέπλο της νύχτας.

Αγριολούλουδο ανθισμένο σε κάποια βουνοκορφή.

Μικρή βαλίτσα γεμάτη όνειρα κι ελπίδες.

Είμαστε μια καρδιά.

Ένα χαμόγελο.

Ένα δάκρυ.

Λίγες στιγμές κρατημένες σαν άμμος στη χούφτα του γαλαξία.

Περαστικός ήχος απογευματινού αέρα που ταξιδεύει.

Κι όμως...

Όταν αγαπάμε, γινόμαστε τόσο ευρύχωροι. 

Η μικρή μας καρδιά χωράει ολάκερο το σύμπαν.

Σε μια στιγμή. 

Μαγευτική.

Τόσο αθόρυβα.

Τόσο αληθινά.

Που λες πως η γη σταμάτησε για λίγο να γυρνάει.

Κι οι πλανήτες αφουγκράστηκαν αυτή τη μικρούλα, αθέατη στιγμή....

Ν'αγαπάς.

Να εύχεσαι.

υγ: Το τετράστιχο στην αρχή είναι από αυτό το ποίημα του φίλου Ανταίου.
υγ2: Ευχαριστώ και τον Δημήτρη Ν. για την υπέροχη φωτογραφία.
υγ3: Να είσαι πάντα καλά.