Είσαι οι ανάσες που παίρνεις

Ακου τι ομορφα που τραγουδαει η βροχη.

Τι ομορφα που τραγουδαει η καρδια μας.

Το ονειρο δε μουσκευει στη βροχη.

Απόβραδο. Η βροχή συνεχιζει στον έντεχνό της ρυθμό. Μια παραξενη σιωπη εχει απλωθει στα βορεια προαστια. Σε λιγο θ'αρχισει δειλά-δειλά ν'ακουγεται η καρδια της Σαρακοστης. Βηματισμος εντελώς κόντρα στη λογική, αναμεσα σε παρατημενες γιρλάντες, άδεια κουτακια μπύρας, πεσμενες μασκες του καρναβαλιού. Μια τόσο δυναμική κατασταση αντιθέσεων που παντα μεσα μου παραλληλιζοταν με την ομορφια της ελπιδας. Αυτο το πεσιμο των μασκών, το ξεγυμνωμα των ψυχων ισως αποτελει μια γλυκιά απαρχη για το ειλικρινές πλησιασμα των ψυχων. Συνηθως προηγειται ενα ακριβοπληρωμενο γκρεμισμα του εγωισμου. Θορυβος δυνατος καθως το σκληρο περιβλημα του εγωισμου συντριβεται στις ακρες του πεζοδρομιου...

Το ν'αλλαζεις, όμως, πεζοδρομιο, τροχια, σχέδια, σχεδόν παντα ειναι επιπονο. Γιατι βγαζει την καρδια απ'το βολεμα μιας ιλλιγγιώδους δινης επαναλαμβανόμενων ψευτο-αναπνοών και εντελως αποτομα τη βαζει μπροστα στον καθάριο οριζοντα των ονειρων. Των επιλογων. Της γνησιας, ουρανιας ελευθεριας. Κι αυτο, στην αρχη, κανει τα μάτια μας να πονούν -όπως οταν αποτομα αντικρύζουμε τις πρωινες ηλιαχτιδες. Κι εκεί ολοκληρη η ύπαρξή μας αντιδρά. Το ίδιο δεν έκανε κι ο Ιεροεξεταστής στους 'Αδερφούς Καραμαζώφ'; Δεν μπορούσε με τίποτα να συνειδητοποιήσει τη δυναμική, το μεγεθος της επιλογης. Της απεραντης ελευθεριας.

Το ξεγύμνωμα των ψυχων ειναι μια κινηση τοσο παρεξηγημενη, τοσο ταπεινη, τοσο πολυπλευρη. Μπορει να ποναει στην αρχη, να μας κανει να νιωθουμε τη μοναξια των λαθος επιλογών. Ομως, δυναμωνει τα φτερα μας, γλυκαινει τη ματιά μας και γεμιζει αερα καθαρο τα όνειρά μας. Μπορουμε πια να πεταξουμε ψηλα -με την ταπεινωση. Μπορουμε να αισθανθουμε ξανα την αληθινη χαρα -με τα δακρυα της μετανοιας. Μπορουμε να αγγιξουμε το χερι του αλλου -με την προσευχη. Εχουμε τη δυνατοτητα να ενωθουμε με τα δεντρα, τα πουλια, τα ζωα, τη θαλασσα, με όλη τη φυση! Καταστάσεις τόσο αντιφατικες φαινομενικά. Σχεδον ακατανόητες... Πεδία που ίσως να μην ειχαμε άλλη φορά ανακαλύψει...

(...)

Σε λίγο ξημερωνει. Σου στελνω ένα χαμογελο, μια ευχη κι έναν ηχο. Χαμογελο: για την ημερα που θα μας ερθει. Ευχη: να μη χανεις την ελπιδα σου. Ηχο: αυτόν της γλυκιας πρωινης αυρας που θα επισκεφτει σε λιγη ωρα το παραθυρο σου. Σε χαιρετώ. 

Υγ: Το ρητό είναι του Γ.Ρίτσου και η φωτογραφία πίνακας του Jean Pierre Cassigneul