Μετρώντας τις στιγμές

 Κι έκανα να τους ρωτήσω, μα δίστασα. Τελικά το τόλμησα. Με ξέρετε; τους ρωτώ. Όχι, μου απαντούν εκείνοι. Ποιος είσαι; Είμαι ο άνεμος, τους λέω. Με κοιτούν με απορία. Μα πώς; αναρωτιέμαι. Αφού τόσες και τόσες φορές έχω περάσει απ'την πολιτεία σας. Έχω γνωρίσει το κάθε σας στενό. Έχω σταματήσει να μυρίσω το μικρό νυχτολούλουδο που φύτρωσε στον κήπο της πολυκατοικίας. Έχω δει την υγρασία να κρατά συντροφιά στο συντριβάνι της πλατείας. Έχω αγγίξει τα μαλλιά σας, τα ρούχα σας. Έχω γνωρίσει τα μάτια σας.

  Δε σε ξέρουμε, επιμένουν εκείνοι. Στ'αλήθεια, μάς είσαι άγνωστος. Εμείς ξέρουμε μονάχα αυτούς που βλέπουμε μου λένε. Μα κι εγώ σας περιτριγυρίζω, τούς λέω με παράπονο. Το χειμώνα είμαι κρύος, το καλοκαίρι ζεστός. Ταξίδεψα πάνω από ατέλειωτες θάλασσες. Από ερήμους κι από ψηλά βουνά. Είμαι το θρόισμα των δέντρων και ο χορός των φθινοπωρινών φύλλων. Σας φέρνω ιστορίες απ'τη γη των πάγων. Απ'τον ουρανό, απ'τον ήλιο. Έχω ταξιδέψει παρέα με καράβια. Είδα τα ψάρια να διασχίζουν τον ωκεανό. Ένιωσα τα πεφταστέρια στην τελευταία τους βουτιά. Πώς σας είμαι άγνωστος;
Εμείς μετράμε το χρόνο, μού λένε με στόμφο δείχνοντάς μου το ρολόι της πλατείας. Κρίμα, τους απαντώ. Εγώ μετρώ μονάχα τις στιγμές. 

artwork by Saito Tomoko