τ'άγνωστα πετούμενα τ'ουρανού

Άλλες φορές οι μέρες κυλούν γρήγορα. 

Λες 'πότε πέρασε ο καιρός'. 

Κάποιες άλλες, όμως, 

τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες.

Όσο ανεβαίνεις

τα σκαλοπάτια της ζωής, 

γεμίζεις από εμπειρίες.

Αναμνήσεις.

Συναισθήματα διαφορετικά.

Αντίθετα ίσως.

Κι είναι κι αυτές οι στιγμές

που λες 'πώς ν'ανέβω;

Δεν έχω δυνάμεις πια'.

Τότε να θυμάσαι

πως ακόμη και τα πετούμενα 

Εκείνος τα τρέφει.

Τα φροντίζει.

Με τόση στοργή.

Κι αν σε δει να υποφέρεις,

είναι δυνατόν να σ'αρνηθεί

την παρηγοριά τη θεϊκή;

Φτερά θα σου δώσει.

Να πετάξεις.

Όπως κι αυτά.

Τ'άγνωστα πετούμενα 

τ'ουρανού.

υγ: άτακτα γραμμένες σκέψεις, άτεχνα μαζεμένες σε σκόρπιους στίχους. Όχι σαν ποίημα, μα σαν ταπεινή ανάσα προσευχής. 
υγ2: Αν θες, δες κι αυτή την παλιά ανάρτηση.