Εσύ, φεγγάρι μου

Ο χρόνος, μια μικρή ανάσα
στο άπειρο ταξίδι των στιγμών

  Άλλη μια μέρα κύλησε κι απόψε. Βλέπω τον κόσμο να κυλάει γύρω μου κι αυτός. Όταν οδηγάς μηχανή, δυσκολεύεσαι να συγκρατείς λεπτομέρειες πολλές. Αυξάνεις ταχύτητα, ο αέρας χτυπάει το πρόσωπό σου, τα χέρια, τα πόδια. Κάτι σαν τη ζωή. Όσα μας απασχολούν οι "μέριμνες", αυξάνουν την ταχύτητά μας. Και, ώρες-ώρες, νιώθω πως μας κάνουν ν'αφήνουμε τη ζωή πίσω μας ξεχνώντας την. 

  Σταματώ τη μηχανή στην άκρη της παραλίας. Νύχτωσε και το φεγγάρι, τυλιγμένο στο ασημένιο του φως, αιωρείται πάνω απ'το μαύρο κρύσταλλο της θάλασσας. Αυτός ο καταπραϋντικός, μαγευτικός της ήχος που αγκαλιάζει αυτό το γλυκό κομμάτι γης. 
  Κι εσύ, φεγγάρι μου, απόψε, έτσι στολισμένο, τι να θες να τραγουδίσεις; Αισθάνομαι πως έχεις μέσα σου όλα τα όνειρα των παιδιών. Τα γέλια της ανεμελιάς. Τις προσευχές τις πιο αληθινές, τις αγκαλιές τις πιο μεγάλες. Εσύ, φεγγάρι μου, κάθε βράδυ απλώνεις το φως σου μυσταγωγικά όπως οι ψαράδες τα βραδινά δίχτυα τους στο γιαλό.

  Τελικά, είναι οι στιγμές που χαράζονται μέσα μας. Όχι οι έγνοιες μας, τα προγράμματά μας. Είναι μέγα μυστήριο αυτό. Κλείνω για λίγο τα μάτια μου. Εισπνέω αργά τον αλμυρό ήχο των κυμάτων που πηγαινοέρχονται στη χρυσή αμμουδιά. Δώσε φως στις καρδιές, Χριστέ μου. Δώσε φως να βλέπουν. Ν'αγαπούν. Να ονειρεύονται. Μέσα σ'αυτή τη μαγική νύχτα... 
  Το κρύο αρχίζει να κάνει πάλι αισθητή την παρουσία του. Το αεράκι μ'αναγκάζει να σηκώσω το γιακά. Να βάλω τα χέρια στις τσέπες. Ώρα να πηγαίνω. Η ζωή κυλάει όσο την αγαπάμε και το θέλουμε. Καληνύχτα. Να 'σαι καλά.