Περισυλλογή της νύχτας

Είναι όλα όσα βλέπουμε σ'αυτόν εδώ τον κόσμο

ένα όνειρο ατέλειωτο, κρυμμένο μέσα σ'άλλο; 

Υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές που λες ότι είσαι δυνατός. Ή έτσι τέλος πάντων νιώθεις. Και παίρνεις το πινέλο κι αρχίζεις να ζωγραφίζεις ουρανούς μέσα στη ζωή σου. Να γεμίζεις χρώματα τα σχέδια και τα όνειρά σου. Και καθώς κοντεύεις να ολοκληρώσεις τον πίνακα όπως τον είχες πλάσει μες στην καρδιά σου, εκεί -εντελώς ξαφνικά- αντιλαμβάνεσαι πως τελικά εσύ ήσουν η ζωγραφιά. Εσύ ήσουν ο πίνακας. Εσύ ήσουν το ίδιο το φεγγάρι σαν έκλεινες τα μάτια σου. 

  Και παίρνεις τότε τα προσωπεία σου και τα σπας με θόρυβο. Ένα-ένα. Χωρίς να σε νοιάζει. Γιατί τα συναισθήματα έχουν πάντα μέσα τους χρώματα. Και τα χρώματα που διάλεγες από παιδί επιμένουν ακόμη και μέσα απ'το υποσυνείδητό σου. 

  Τότε ακριβώς είναι που μια φωνούλα μέσα σου σιγοψιθυρίζει: μη σταματάς να ονειρεύεσαι. Μη σταματάς να ζωγραφίζεις και να κάνεις σχέδια. Μα άφησε μια γωνίτσα για ν'ανασαίνω. Ζωγράφισέ μου ένα παράθυρο για να μπορώ και γω να γεμίζω ηλιαχτίδες πρωινές. Και δύναμη. Και κούνιες για να λικνίζεται το παιδικό χαμόγελο που πάντα παίζει κρυφτό σαν τότε. Γεια σου. Εγώ είμαι το παιδί αυτό. Εγώ είμαι κι η φωνούλα του.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι του Edgar Allan Poe.

υγ2: Να εύχεσαι. Να θυμάσαι να προσπαθείς και να προσπαθείς να θυμάσαι.