Απ'την καθημερινότητά μας

  Δεν έβλεπε απ'την κούραση. Τα παιδιά της είχε καταφέρει να τα βάλει για ύπνο πριν καμιά ώρα. Ο άντρας της, κατάκοπος κι αυτός, είχε ξαπλώσει πριν μισή ώρα. 

  Ήθελε να κάνει μερικές δουλειές ακόμη, όμως οι δυνάμεις της την είχαν εγκαταλείψει. Το ίδιο και η ελπίδα. Δεν μπορούσε να καταλάβει αν ήταν πιο πολύ κουρασμένη ή απογοητευμένη. Παραπατώντας σχεδόν σύρθηκε μέχρι την κρεβατοκάμαρα. Έκανε με κόπο το σταυρό της και ξάπλωσε όσο γινόταν πιο ήπια για να μη ξυπνήσει το σύζυγό της.

  Της είχαν πέσει όλα μαζεμένα εκείνη τη μέρα. Αφόρητη πίεση στη δουλειά, προβλήματα υγείας με το μικρό γιο (τον έτρεχε στο νοσοκομείο στα επείγοντα), διάβασμα με την κόρη για το διαγώνισμα του σχολείου, η κηδεία της φίλης της απ'τον εθελοντισμό... Ήταν και το οικονομικό στη μέση που έσφιγγε ακόμη περισσότερο την καρδιά της.

  Ξαπλωμένη καθώς ήταν, οι σκέψεις περνούσαν σαν σαΐτες απ'το μυαλό της. Δεν την άφηναν να κοιμηθεί. Σκεφτόταν το γέλιο της φίλης της που πια δεν θα το ξανακούσει. Σκεφτόταν τις άπειρες δουλειές του σπιτιού που δεν κατάφερε να κάνει απόψε: σιδέρωμα, άλλο πλυντήριο, μάζεμα του σαλονιού απ'τα παιχνίδια του μικρού. Και τόσα άλλα που δεν τολμούσε ούτε να τα ψελλίσει στον ίδιο της τον εαυτό...

  "Και τώρα τι γίνεται, Θεέ μου; Τι; Άντε πες μου τώρα πώς να τα καταφέρω. Κοντεύω να λυγίσω. Πού είσαι; Γιατί δε μιλάς έστω με τον τρόπο σου; Μίλα. Δώσε μου ένα σημά..." Κάπου εκεί ο ύπνος την πήρε στην αγκαλιά του και σφάλισε τα μάτια της. Για να ξυπνήσει την επόμενη και να συνεχίσει τον ίδιο αγώνα, με την ίδια ένταση. Με τα ίδια όνειρα που είχαν μείνει στην κατάψυξη. 

....

Γι'αυτήν και για όσους κάνουν αγώνα, έλα να κάνουμε μια σιωπηρή προσευχή. Απ'όπου είσαι. Με την καρδιά να ευχηθείς. Έτσι μόνο αξίζει. Έτσι μόνο ταξιδεύει σαν φως η προσευχή. Και σαν αγκαλιά.