Ιθάκη, μάθε με ν'αγαπώ. Αγάπη, μάθε μου την Ιθάκη.

  Μου είπαν πως η Ιθάκη είναι ταξίδι.

Μου είπαν πως είναι και προορισμός.

Μα κανείς δε μ'έμαθε πώς να φτάσω εκεί.

Μονάχα εσύ μου είπες ένα βράδυ:

"έλα να σε μάθω να κολυμπάς. Να μη φοβάσαι την αλμύρα".

  Είναι κάποιες φορές που μέσα σου η χαρά κι η λύπη απέχουν μονάχα μια στιγμή. Είναι κάποιες άλλες φορές που ψέμα κι αλήθεια κάνουν την καρδιά σου να διχάζεται. Ή κι άλλες φορές που φοβάσαι να ακολουθήσεις αυτά που η καρδιά σου ψιθυρίζει γιατί σε τρομάζει η περιπέτεια. 

  Νιώθω πως συντριπτικά τις πιο πολλές φορές χάνουμε την Ιθάκη όχι γιατί δεν την βλέπουμε, αλλά επειδή κοιτάζουμε αλλού. Είναι στραμμένο το βλέμμα μας αλλού: σε πράγματα μη ουσιαστικά, αντικείμενα, πόθους μισοκρυμμένους σε σκιές και πάθη. 

  Μας αρέσει η βόλεψή μας και μένουμε ικανοποιημένοι -μα και βαλτωμένοι- στα απόνερα της επιφανειακής μας καθημερινότητας. Όποια κι αν είναι αυτή. Μα η ουσία είναι αλλού. 

  Το θεϊκό Του χάδι δεν έχει σύνορα. Μα δες. Οι ψυχές που τον αναζήτησαν κι έμειναν στην ιστορία ήταν εκείνες που τόλμησαν να βγουν απ'τη βόλεψή τους. Ήταν εκείνοι οι γενναίοι άνθρωποι που δε φοβήθηκαν την αλμύρα και το πέλαγος. Όχι γιατί ήταν απρόσεχτα ριψοκίνδυνοι, αλλά γιατί ένιωσαν το χάδι της Αγάπης Του. Και σαν την Αγάπη Του δεν έχει άλλη.

υγ: Κάνε ευχή. Να μη ξεχνάμε την Αγάπη Του. Καλό απόγευμα να'χεις. Σ'ευχαριστώ που ακόμη έρχεσαι.