σε σένα. για ν'αντέχεις.

 

Η ζωή είναι παράσταση δίχως πρόβα. Δε θα'χεις πάντα ό,τι θες. Δε θα'χεις πάντα εφεδρείες, εναλλακτικά σχέδια ή άλλες διεξόδους. Μπορεί να εμφανιστούν στιγμές που δε θα'χεις τη δύναμη να κάνεις τίποτα. Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη ανήμπορος να κάνεις ένα έστω βήμα. Μια κίνηση. Κάτι. 

  Ο πόνος κάποιες φορές δεν μοιάζει να σταματά με τίποτα. Το ίδιο και η απόγνωση. Ή η μοναξιά. Και τι κάνεις τότε; Πώς τα αντιμετωπίζεις όταν μια ζωή είχες μάθει να'χεις μια καβάτζα; Έναν λόγο καλό; Μια αγκαλιά; Έναν τραπεζικό λογαριασμό;

  Τις φορές εκείνες που όλα θα μοιάζουν ψεύτικα, να θυμάσαι πως δεν είσαι μόνος σου. Θα'ναι εκεί κι άλλες στραπατσαρισμένες ψυχές. Είναι πολλές. Είναι εκείνες οι ψυχές που κάναν τα κουρέλια της καρδιάς τους μαντήλι για να σκουπίσεις τον δικό σου τον ιδρώτα. 

  Εκεί απ'το πουθενά, μέσα στην εκκωφαντικότητα της σιωπής, ανοίγει σιωπηλά ένα γλυκό παράθυρο. Και μπαίνει ένα φως που όμοιο του δεν είχες αντιληφθεί ξανά. "Να'ναι αυτό η ελπίδα μου;" αναρωτιέσαι. Και μέσα σου αρχίζεις δειλά-δειλά ν'ανασαίνεις πιο ήπια. "Να'ναι αυτό ο Θεός; Υπάρχεις, Θεέ; Ή απλά αρχίζει και μου σαλεύει;".

  Έλα μαζί, καρδιά μου πονεμένη, να σταθούμε ο ένας απ'τον ώμο του άλλου. Τίποτ'άλλο δε μοιάζει πιο αληθινό στιγμές σαν κι αυτές. Τι να τα κάνεις τα λεφτά, τι τα μεγάλα λόγια, τις κούφιες ευχές και τα τυπικά χαμόγελα; Όταν το μόνο που θες είναι λίγη στοργή. Λίγη άπλα. Να σταθεί για λίγο η καρδιά μπας και ξεγελάσει τα σκοτάδια. Πηχτά σκοτάδια. Μα, αν δεν ένιωσες ποτέ τον πάτο, πώς να καταλάβεις;

  Δεν έχω λύσεις. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να σου πω. Μονάχα να'ρθω να σ'αγκαλιάσω, να σου σκουπίσω τα δάκρυα απ'τα μάτια και να καθίσω μαζί σου μέσα στη σιωπή. Να Τον αναζητήσω μαζί σου. Μαζί. Γιατί τα κουρέλια μας τα κατατρυπημένα ίσως ακολουθήσουν τους ανέμους. Ίσως ταξιδέψουν προς τη γλυκιά μελωδία της παρουσίας Του.

σε σένα. για ν'αντέχεις. μια αγκαλιά, μια μεγάλη αγκαλιά.